TERUG IN DE LAARS, EUROPAREIS APRIL 2013

27 maart 2013. Half 12 vertrekken we het is 21 gr en bewolkt. We rijden Messina in, het staat niet erg duidelijk aangegeven waar we onze veerboot kunnen vinden maar met 2x vragen lukt het ons, met weemoed varen we steeds verder van Sicilië weg.  Het is een geweldig eiland  met zeer afwisselende landschappen, bijzonder aardig volk, de bloedsinaasappels!!!! HEERLIJK, wijn, pizza's,  enorm veel cultuur. En een eigen vlag, deze vindt zijn oorsprong in de volksopstand  die in 1282 in Palermo plaatsvond. De triskelion in het midden is een oud Keltisch zonnesymbool. De kleuren zijn geel en rood.  Het waren mooie weken. We rijden kwart over 3 Reggio binnen,  die we zo snel mogelijk verlaten om naar Ferruzzano, N 3801211 E 016132227, een camperplek aan het strand, te gaan. Er staan aardig wat campers, vooral Duitsers. Als we met een van hen een praatje maken horen we dat de meesten hier al maanden staan. Ze hebben  veel as van de Etna over zich heen gehad in februari. We zien vanuit de camper de bootjes langs de vloedlijn varen met felle lampen  op zoek naar kleine visjes. Een dagje niets doen trekt ons wel dus luieren we de hele dag bij de camper om een kleurtje te krijgen.                          

29 maart - Tijd om de bergen weer in te gaan. We vertrekken met 23 gr, we blijven langs de kust en rijden  tot Cantanzaro Marina waar we de s19 op gaan  tot Soviria daarna gaan we de ss108bis op en komen steeds hoger tot 1400 mtr, hier ligt veel sneeuw. Dit is een bebost gebied. De wegen zijn beter dan in Sicilië maar om te zeggen dat ze goed zijn?  In het dorpje  Lorica  (1300 mtr) zijn camperplekken, bij de skiliften en bij het meer, onze keuze is het meer (lago Arvo). Het is 7 gr buiten maar binnen warm met de kachel aan. We vervolgen onze weg over de hoogvlakte van Calabria door het midden van de voet van de laars en  komen door glooiende vlaktes, veel meren, naaldbomenbossen, we klimmen tot een hoogte van 1555 mtr. Het doet ons een beetje aan Zuid Duitsland denken, en komen een zwart eekhoorntje, witte koeien en geiten op de weg tegen en rijden door de plaatsen Camigliatello Silano, Longo Bucco, in  Rossano vinden we een camperplek. Het is een oude stad met natuurlijk zeer smalle steegjes, leuke kleine winkeltjes, veel kerken en iedereen zegt je gedag. Was de route gisteren aan de saaie kant  vandaag was het  adembenemend.                                                                                                                                                                                                                                                                                                                          1e paasdag begint met rukwinden de auto staat te schudden op zijn wielen, daar worden we wakker van en als we de deur openmaken dan worden we gezandstraald, in de nabijheid ligt puin en zand, maar zonnig en al 19 gr. We rijden de s106 op en houden dat 80 km vol, rechts de kust de Golfo di Taranto , deze is wild met flinke schuimkoppen. Van Taranto nemen we de s100 naar Bari aan de Adriatische zee een grote stad waar we aan voorbij gaan en stoppen in het vissersdorpje Moletta, de kerken (veel) lopen leeg en alles flaneert langs de boulevard waar wij een plekje gevonden hebben. In koken hebben we geen zin, komt wel vaker voor, een pizzaria biedt uitkomst, (wat zijn ze toch lekker). Als we al vroeg, half 8, gewekt worden door mannenstemmen zien we veel groepjes, later lijkt dat ze op kleine bootjes met duikers die schelpen, kleine visjes en ander spul op de zeebodem hebben geplukt en gevangen.  Een zwerfhond heeft een hele grote drol  voor onze deur neergelegd (als dank voor het eten?) en het is komisch om te zien hoe al die mannen die langs lopen er in of over stappen en reageren. We rijden langs een niet zo'n mooie kust, veel uienvelden, zoutwinning, erg armoedige hutjes waar hele gezinnen wonen, naar San Giovanni Rotondo. Door heel Italië kom  je afbeeldingen tegen van Padre Pio, op kaarsen, in auto's, winkels, langs de weg, echt overal. Dit wekt onze nieuwsgierigheid. Pieter neemt elke reis wel wat krantenknipsels mee die hij spaart over een land. Toevallig zat er van Padre Pio ook een artikel tussen. In 1887 kwam hij ter wereld als Francesco Forgione in een zeer eenvoudig gezin. Na een visioen treed hij als novice toe tot de Orde der Kapucijnen. In de nacht na het celebreren van zijn eerste mis krijgt hij pijn aan handen en voeten. Hij blijkt drager te zijn van onzichtbare stigma's, de wonden van Jezus aan het kruis. Zijn handen  bloeden veelvuldig. Het Vaticaan erkent deze verschijnselen niet en verbied hem de mis te lezen. De kerk maakt het hem moeilijk en ook de deftige Italianen moeten niets van de Padre van het gewone volk hebben. Maar de opmars is onstuitbaar. In 1916 treedt hij in het klooster te San Giovanni Rotondo waar hij in 1968 overlijdt. Nu is het plaatsje van 27000 inwoners een pelgrimsoord die jaarlijks miljoenen gelovigen trekt. Het kerkelijk gebeuren staat hier in het teken van Padre Pio,  Paus Johannes Paulus II knielt in 1987 bij zijn graf en zo koos het Vaticaan eieren voor zijn geld, een symbolische overgave van Rome met een heilig verklaring in 2002. Ook het ziekenhuis wat de Padre is begonnen is uitgegroeid tot een mega gebeuren waar momenteel 2000 mensen werken. Omdat wij toch in de buurt zijn gaan we we het dorp in, boven op de heuvel is het ziekenhuis, de kerk en het klooster. Het is heel druk en er liggen veel briefjes met wensen en geld op de tombe. Er is een constante dienst aan de gang waar de gelovigen een hostie bij 3 paters kunnen  halen. Natuurlijk veel stalletjes  met kaarsen, beelden, schilderijtjes, sleutelhangers, asbakjes, slabbetjes  en nog veel meer prulspul met zijn afbeelding.                                                                                                                                                                  Dat het 1 april is en de klok een uur vooruit is gegaan? Totaal langs ons heen gegaan.                                                                                                                                                                                                                                              2 april dus, 15 gr.  Is de koffie klaar?  Horen we ineens als we de camper aan het schoonmaken zijn, een leuk stel uit Duiven, zij Italiaanse en al jaren woonachtig in Nederland met haar Nederlandse man op bezoek bij moeder die hier woont, ze geven ons leuke tips om te gaan bezoeken. We gaan eerst naar Monte di Angelo op ruim 700 mtr hoogte wat een prachtige route hebben we door Parco di Angelo, die overgaat in Parco Nationale del Gargani. Vanaf Vieste, mooie plaats met prachtige krijtrotsen,  volgen we de ss 89 naar Termole, maar onderweg zien we langs het Lago di Varano een mooie plek dus blijven we hier staan voor de nacht, helaas het fototoestel heeft het begeven en we hebben er, stom genoeg, maar 1 bij ons, dus morgen maar eens kijken of we een goedkoop toestelletje kunnen scoren. En dat lukt, om 13.00 uur gaan alle winkels dicht in Italië, 12.30 komen we binnen en we zien een leuk toestel, nee schud de verkoper niet doen en probeert ons eenzelfde toestel te verkopen die kapot is gegaan, deze is pas een half jaar oud en ik denk dat ik wel een nieuwe krijg van de garantie, we hebben beiden nog een goed toestel thuis liggen, dus de bedoeling is een goedkoop dingetje, uiteindelijk besluiten we een Nikon Coolpix te kopen. We rijden door Parco della Lagune, een beetje Nederlandsachtig gebied, heel vlak, groen met veel landbouw en bloemenkassen alleen veel weidser met aan de horizon enkele dorpjes. Omdat we naar Assisi willen gaan verlaten we bij Pescara de Adriatische kust, in Loreta bezoeken we de markt, wanneer we terugkomen staan we ingeklemd door veel auto's en kunnen we niet weg. Italianen zetten de auto overal neer. Loreta Aprutino is een leuk stadje met een mooie burcht, en een gezellige markt. Op naar L´Aquila via een schitterend sneeuwgebied op 1600 mtr hoogte, dit is een skigebied en we eten aan de houten tafel en bank,  Xanti is door het dolle en  ligt te rollen in de sneeuw, het is stil de zon schijnt, skiën kan niet meer, we zijn in het Gran Sasso d´Italia e Monti della Laga gebergte, met dorpjes op of tegen de rotsen aan, bomen die net zo grijs zijn als de stenen, laaghangende bewolking, zon op de besneeuwde bergtoppen het is verpletterend mooi, we ruilen de provincie Pescana in voor provincie L´Aquila en dan is de weg afgesloten, we moeten een stukje terug en rijden maar 14 km om. En de hele route is het genieten. Totdat we in de stad  L´ Aquila komen, wat is hier gebeurd?  Als we online kunnen zoeken we het op. Deze stad zijn ze aan het opbouwen  na de aardschok van 5 op 6 april 2009, de aardbeving koste aan 309 mensen het leven, hier zijn 7 wetenschappers voor de cel ingegaan en hebben 6 jaar gekregen wegens dood door nalatigheid. Ze hadden de beving onderschat. Tienduizenden mensen raakten dakloos, nu  4 jaar later ziet het er nog als een spookstad uit, alles in de steigers en veel puin. Als we voorbij deze grote stad zijn zien we hele nieuwe dorpjes in verschillende  kleuren en op palen gebouwd, ze moeten schokbestendig zijn,  deze stadjes worden de new towns genoemd en veel daklozen hebben hier hun nieuwe huis gekregen.                                                                              5 april 2013 -  We vervolgen onze weg naar Assisi. 

Ben benieuwd hoor jullie horen de volgende keer hoe het verder gaat, groetjes J/P