Scandinavië deel 3 - Midden Noorwegen en Wildernisroute Zweden

Lieve familie, vrienden en medereizigers, de vraag of we wel kunnen slapen terwijl het niet meer donker wordt kunnen wij beantwoorden met ja hoor, we maken de camper zo donker mogelijk, maar het blijft lastig om naar bed te gaan want je hebt echt niet het idee dat het al heel laat is!  

We vinden het super leuk dat jullie meereizen en het blog ook lezen, wij begrijpen dat menigeen heimwee heeft naar deze landen!

30 juni 2017 vrijdag. 19 gr we rijden eigenlijk om de gletsjer heen.  De oude weg naar Grotli is zeer stijl, smal en bochtig, het hoogste punt is 1100m,  er wordt geskied en we zien snowboarders naar beneden komen. Door hoge sneeuwwanden komen we bij weg 63. Deze gaat al dalend naar Geiranger. Het is een toeristisch oord, dus erg druk. We blijven op de 63 tot Eidsdal is 26km, het heeft een stijging van 12% en 10 haarspeldbochten, ook wel Årendsweg genoemd. We draaien en stijgen maar blijven Geiranger zien. De boerderijtjes liggen als adelaarsnesten tegen de bergwanden aan, vandaar de naam. Vroeger was het zo geïsoleerd dat als er iemand stierf in de winter dan werd het lijk in de tuin onder de sneeuw bewaard tot het voorjaar en dan kon de laatste gang naar het kerkhof worden gemaakt.  Inmiddels is de temperatuur aardig gestegen tussen de 20 en 27gr. We blijven op deze weg om ook de Trolstige (trollenroute) te doen. Maar eerst met de veerboot van Eidsdal naar Linge over de Norddalsfjorden om de 63 verder te rijden. Halverwege zien we een (stasjon) waar we onze vuilwatertank en toilet kunnen legen. De trollenweg zelf is maar 6-7km lang en begint na Valdal al te klimmen, dit is een nog spectaculairder bergovergang. Het hoogste punt is, Ålnesreset (852m) hier is een souvenierwinkel en restaurant. Je kunt naar een uitkijkpunt lopen waar je de zigzagweg naar Åndelsnes kunt zien en de Stigfoss waterval met een geweld van 180m omlaag het dal in ziet donderen.  Het is zo druk met Touringcars vol toeristen, auto’s met caravans heel veel (grote) campers, motorrijders en fietsers, het staat regelmatig vast en dan moeten  we achteruit of wachten tot  ergens een opening komt waar we door kunnen. Als we beneden zijn dan trakteren we onszelf  maar op een trollenijsje, en we doen aan gezinsuitbreiding, het is niet het mooiste kindje maar ook van deze gaan we houden, een trollen-mannetje die goed past bij onze andere vriend(inne)tjes. Napolientje, gevonden op een vuilnishoop in Napels, Italië,  Bennie de Eland uit Finland,  Lara Sofi gevonden in  Albanië. Volgens oude verhalen waren trollen grote wezens, dom en zwaar behaard, ze leefden in de bergen en roofde meisjes, die moesten dan de trollen behagen, de mensen moesten vriendelijk zijn anders konden ze  veel kwaad aanrichten! We verlaten de 63 en gaan verder over de E136 het Romsdal in, genaamd naar de rivier die we onder ons, in de diepte zien. 10 meter boven de weg waar wij op rijden ligt de 110km lange Raumaspoorlijn 60m boven de rivier wat een technisch hoogstandje moet zijn geweest bij de aanleg, hij rijdt over hoge bruggen tegen bergwanden en door keertunnels op een traject van 60km daarbij overwint hij een hoogteverschil van 630m. Door de hoge bergen maakt de vallei soms een enge indruk, in Marstein bv kan de zon 5 maanden lang per jaar niet komen! Natuurlijk wordt de rivier gevoed door de nimmer aflatende watervallen die met donderend geraas naar beneden komen. Er is veel landbouw en als we uitstappen voor een foto komt er een vreselijke stank van mest (lees stront) onze neus binnen. 

1 nacht blijven we in Hjerkinn (1017m) staan op een prachtige plek vlakbij een meer waar veel gevist wordt en met uitzicht op de besneeuwde bergtoppen. Het is 27gr.  Wij zijn van die mensen die vrijheid hoog in het vaandel hebben, dus veel campings zien we niet. Lekker op mooie plekjes vaak zelf gezocht in het bos of aan het water.  Veel camperaars en avonturiers kennen en begrijpen dit, niet te massaal en niet te toeristisch dus krijgen we vragen over hoe we dat dan doen met ons douchen, de was en de schoonmaak van de camper, gewoon zoals vroeger dus met de hand aan de wastafel of we duiken een riviertje of meertje in, wel koud maar goed voor onze huid, de was hetzelfde alleen koken we daar water voor, echt het is allemaal zo makkelijk en we komen echt niet om in het vuil, we geven onszelf vaak een schoonmaakbeurt wat betekend dat we nagels knippen, haren wassen, ontharen waar nodig en ook zoals we dat thuis zouden doen. Regelmatig zien we houten hekken van een een paar meter hoog deze moeten de stuifsneeuw en het vee van de weg houden. Stuifsneeuw hebben we nog niet gezien maar wel koeien en schapen op de rijbaan.

1 juli 2017 zaterdag. 14.30 vertrekken we naar Røros, het is wat bewolkt maar de temp is prima. Røros is een 628m hoog gelegen kopermijnstadje gesticht in de 17e eeuw. Het staat op de lijst van Unesco werelderfgoed. Dit is Noorwegens enige bergstad. In 1644 werd toevallig koper gevonden. Uit heel europa werden mijnwerkers aangetrokken. De Olafsmijn kan nog bezichtigd worden. Het ligt dicht tegen Zweden aan en bij elke confrontatie werd alles in brand gestoken en moesten ze alles weer opnieuw opbouwen.  We zien kleine huisjes die tegen de slakkenbergen aanliggen hier woonden de mijnwerkers, de directie , ingenieurs en ambtenaren, het betere volk dus, woonden in de mooie grote woningen op enige afstand beneden in de stad. De kerk steekt overal bovenuit en heeft een achthoekige toren (1784). Op deze toren zijn de mijnwerkers-symbolen hamer en beitel aangebracht. Wij lopen het stadje rond bestaande uit een paar lange straten, nemen een kijkje in het museum en lopen de slakkenberg op waar we een mooi uitzicht hebben op Røros. Overnachten doen we hier op de mixparking. Hadden we gedacht, rond 21.00u komen er auto’s met veel lawaai het parkeerterrein op muziek keihard aan en dat blijft zo een aantal uurtjes totdat wij er genoeg van hebben en de auto starten. Ach het is hun stadje, ze hebben blijkbaar niets anders voor vermaak dus wie zijn wij om daarover te klagen! We rijden de 31 op en vinden een mooi plekje bij een kerkje in Brekken op luttele km’s afstand van Zweden.13gr en regen en dat blijft zo.        

3 juli 2017 maandag. Strömsund , we doen inkopen gaan bij de VVV langs en tanken. Voorbereid gaan wij de  500km lange Vilsmarksvägen(Wildernesroute) gaan maken. We starten in Strömsund  door Noord Jämtland  langs de Noorse grens over de spectaculaire hoogvlakte en via Zuid Lapland weer terug in Strömsund. Het is blijven regenen temp 9gr, als we weg 342 op rijden, deze is maar een paar maanden per jaar open. We komen bij een meer waar het water DRINKwater is, we proeven en vinden het heerlijk dus vullen we onze flessen. De natuurcamps zijn veelal uitgerust met een keukentje, hutten waar je kunt zitten en eten, met dit weer noodzakelijk vooral voor de avonturiers met een tentje, uiteraard is er een plaats voor een kampvuur  inclusief hout, hakblok met bijl aanwezig! We moeten een flinke klim maken om de Stora Blåsjön (waterval: Brakkafellet) te zien. Inmiddels droog dus rugzak met proviand gaat op de rug, stok mee we gaan 4km door het moeras lopen naar de Korallgrottan. Over 2 plankjes dan weer klimmen en dalen over stenen door riviertjes,  best wel pittig, komen we bij de grot aan waar we ook een prachtige waterval zien die in de grot verdwijnt. Het is beneden spekglad, we eten en drinken aan de picnictafel en gaan dezelfde weg weer retour. Een prachtige tocht. Op het plateau Stekenjokk blijven wij steken. Dit is de hoogstgelegen plek op deze route, 876m. We leggen een steen met onze naam bij de andere stenen, en genieten tot we naar bed gaan (1.00u) van de mooie luchten. Fatmomakke is een klein kerkstadje met kleine huisjes die we te voet kunnen bereiken. In de steen- en ijzertijd waren er hier al nederzettingen van jagers, in 1781 werd de eerste kerk gebouwd dit werd het Sami trefpunt, na 10 jaar werd het te klein en moest er een nieuwe kerk komen die ook weer te klein werd dus werd er na 3 jaar weer een kerk neergezet, deze is heden ten dagen nog 2x per jaar in gebruik met de lente en herfstfeesten. Het is een soort van museumdorpje gratis te bekijken en een huisje of kerkje binnen lopen. Na 3 dagen zijn we terug in Strömsund, een tocht die ons laat zien dat ook Zweden/Lapland verpletterend mooi is, helaas hebben wij geen wild gezien, de “beerdichtheid” in dit gebied is groot er leven 3 beren op 10.000 vierkante kilometers. Borden waarschuwde ons voor overstekende elanden, rendieren en sneeuwscooters. Er wonen maar 22.000 mensen dat is minder dan 1 inwoner per vierkante km. Een paradijs voor de natuurfreak en outdoor-fanaat. 

Zo voor nu weer even genoeg.  De volgende keer zal het wel over de Lofoten gaan dat staat nu op ons lijstje. Natuurlijk hopen wij dat jullie ook weer met ons meegaan toch wel gezellig zo’n groepje :-)

Groetjes J/P