The Rings of Ierland

En dan is dit het 8e deel alweer!!!!

17 september 2019 dinsdag. Cromane

Droog en de zon breekt al door.  The Ring of Kerry is best wel toeristisch.

Onderweg komen we langs een mooie brug die naar het hele kleine eilandje Valencia gaat. Wij rijden door naar Ballingskelligs, alles is hier 2 talig en ze spreken hier allemaal Iers wat moeilijk te verstaan is ook al proberen ze ons in het Engels te antwoorden. Vanuit hier rijden we de Skelling Ring op een spannende route langs de kust waar we een nog spannender weggetje nemen naar Bolus Head, we hadden gelezen dat we daar ruïnes van een klooster met een Stone ring zouden vinden, nou waar wij uiteindelijk terecht kwamen was een boerderij. Maar het uitzicht op de eilanden Skelling Mhichil wat genoemd is naar het St Michaëlsklooster uit de 6e eeuw en little Skellig was fantastisch. Onderweg zien we oude huisjes mooi opgeknapt voor de verhuur en beneden aangekomen is er een kleine haven en een heel oud begraafplaatsje direct aan zee waar we over het strand naar toe lopen. In Waterville maken we kennis met Pat Power, een artiest die met poppen werkt en ze ook zelf heeft gemaakt, ze spelen allemaal een instrument en zelf speelt hij viool en nog meer instrumenten. Zijn Vriend Jim (ook een pop) drinkt en gebruikt drugs die maakt de liedjes en bepaald wat er gespeeld wordt. Zelf is hij 6 jaar terug gestopt met drank en drugs. We worden Fb vrienden. Het is een leuk vissers- en badplaatsje. In Sneem een klein dorpje met weinig inwoners hebben ze 2 kerken, een katholieke en een protestantse deze laatste heeft op de toren een zalm als weerhaan. Kenmare is ontzettend druk, we tanken hier en halen voor een paar dagen boodschappen. Onderweg kunnen we genoeg oudheden uit de prehistorie bekijken maar we vinden dat we voorlopig even genoeg hebben gezien dus we genieten van de uitzichten en de mensen die we ontmoeten en de wandelingen die we maken, de marktjes waar we zomaar ineens in terecht komen, wat mij verbaast is dat ze hier op straat kooien met eenden, kippen, ganzen en nog meer gevederde dieren verkopen. Het weer is fantastisch we rijden op de N71 naar Molscap Avaco door Black Valley, een fantastisch berglandschap, en komen na uren en kilometers slechte, smalle weg bij Brandon’s Cottage, Killarney Nationaal park. We gaan wandelen tussen de schapen.

 We overnachten zoals we dat het leukste vinden, aan een snel stromend riviertje, alleen in Gods vrije natuur! De volgende morgen gaan we naar Gap of Dunloe er komen ons veel paard en wagentjes (Jaunting-kar) met toeristen, wandelaars en fietsers tegemoet die zijn begonnen bij Kate Kearney’s Cottage en maken een reis van 12 kilometer door de kloof tot waar wij hebben overnacht en worden dan met een boot over 3 meren naar een punt waar ze hebben afgesproken gebracht. Er werd geadviseerd om niet met de auto of camper te gaan maar de weg was goed geasfalteerd, wel smal, maar eigenlijk beter dan we gewend zijn. Een grandioos gedeelte is door de kloof. Echt opschieten gaat niet met al die wandelaars, fietsers en paard en wagentjes waarbij de koetsiers niet blij zijn met de auto’s op het weggetje. Van uitwijken willen ze niet weten! Het is hun weg en hun werk, begrijpelijk en wij houden echt wel rekening met hen. We gaan door naar Killarney en maken een stop bij Ladies View waar we een prachtig uitzicht hebben op de meren en de bergen. Hoezo Ladies View, wij kunnen niets vrouwelijks ontdekken. Het verhaal er achter is, dat toen Koningin Victoria in 1861 dit gebied bezocht met haar hofdames, waren ze zo onder de indruk van wat ze zagen dat ze daarom dit uitzicht naar de hofdames hebben genoemd. Als we later in de middag weer terug bij Kenmare aankomen hebben we een rondje van 83 km gemaakt. Hierna gaan we van de Ring of Kerry af en de Ring of Beara, ook een schiereiland, op en komen in het graafschap Cork. Deze route is minder populair dan die van Kerry. Tot Glengariff is het goed rijden totdat we de kleine weggetjes krijgen die ons uiteindelijk naar Castletownbere voert waar wij op een camperplek gaan staan en het straatje inlopen om bij Mac Cartneys een biertje te pakken, ook weer toeval dat we in een pub terecht komen die tevens een supermarktje is, nou ja toeval? Het is van oudsher hier in Ierland normaal dat je bij de Pub de belangrijkste spullen kunt kopen. Een stukje verderop is een grote supermarkt dus wat zullen deze mensen nog verkopen? We nemen de korte route over de heuvels het weer is ons nog steeds goed gezind en wat worden we getrakteerd op ontroerend mooie uitzichten. De zee is zo blauw, de groene velden zo groen! We rijden door Allihies met zijn fel gekleurde huisjes. elke stad of dorp heeft een geschiedenis en in dit dorpje was ooit een enorme koperindustrie. Dat begon met John Puxley (Copper John), een landheer die ontdekte dat hier koper in de grond zat. In de hoogtijdagen werkten er wel 1400 mijnwerkers en was het een komen en gaan van transporten naar Castletownbere waar het werd verscheept naar Wales.  De opbrengsten werden steeds minder en in 1878 werden de mijnen gesloten. Een emigratiegolf volgde, veel mijnwerkers emigreerden naar Amerika. De restanten van de mijnen zijn nog goed te zien.

Dursy Head, hier is de enige Cable Car (kabelbaan cabine) die Ierland rijk is. Er kunnen 6 mensen in of een koe of een paar schapen. Je gaat ermee naar het eiland Dursey die 6 mensen telt en veel vee. De Cable Car werd in 1969 geopend, voor die tijd moesten de bewoners en het vee over het verraderlijke water met de boot. Met slecht weer was het eiland soms weken afgesloten. De priester werd daar zo droevig van, omdat hij ze moest zegenen vanaf het vaste land door het maken van een kruisteken,  en zo kwam de Cable Car er. Het is een van de weinige kabelbanen in Europa die de Oceaan oversteekt. Closed staat er maar we zien de cabine wel naar de andere kant gaan waar we 2 werkmannen uit zien stappen op de pilaren waar de kabels aan hangen hoog boven de grond. Ze moeten waarschijnlijk iets controleren of repareren! Doodeng in elk geval.

Over de Healy Pass, een waanzinnig mooie route, rijden we van Ladragh naar Adrigole. Onderweg zien we een bordje Stone Ring, wij uiteraard het bospad ingeslagen om na 20 minuten een ring stenen in een weiland te zien, we kunnen en mogen er niet bij. Glengarriff is een levendig stadje. Het is eigenlijk maar 1 straat maar heel gezellig er is een haventje waarvandaan je met een boot naar het eiland Garnish kan varen wat bekend staat om zijn Italiaanse tuinen. Ook hier komen bussen vol toeristen aan. Kilmore is het laatste schiereiland waar we op gaan tot aan het meest zuid-westerse puntje van Ierland, Mizen Head. De punt van het eiland is door een diepe kloof gescheiden maar sinds 1908 door een brug verbonden met het vaste land. Het seinstation werd begin 20e eeuw gebouwd en is bemand gebleven tot 1993. Besloten werd er een toeristische attractie van te maken met een bezoekerscentrum. Toen er nog geen brug was moesten de werknemers met de trap naar het seinhuisje, een bordje “99 trappen” maakt deel uit van de smalle wandelpaden die er zijn aangelegd naar het seinhuisje, en naar de verschillende uitkijkposten. Je kunt  er niet afvallen want je loopt langs een hek, natuurlijk is het omhoog, omlaag weer een aanslag op mijn conditie waar Pieter rennend de trappen op gaat moet ik tussendoor ff rusten! Het hoogste uitkijkpunt is alleen met (129 treden) te bereiken. Het is nu een maritiem museum over de strategische site voor de trans-Atlantische scheepvaart en communicatie. En je kunt er zien hoe de mannen tijdens hun dienst werkten, kookten en sliepen. In het Signaalstation hangen landkaarten en er is een overzicht van de talloze scheepsrampen in dit gebied. Velen zijn tijdens de emigratie golf hier omgekomen.

Fastnet Rock of eenzame rots, is een klein onbewoond rotseilandje en ligt ruim 11 km uit de kust van Crookhaven. Hier begonnen ze in 1848 met het bouwen van een vuurtoren omdat er voor de kust zoveel schepen zonken waar bij er veel mensen omkwamen, in 1854 was hij klaar, het moet een huzaren karwei geweest zijn en een staaltje van techniek op dat afgelegen stukje rots. In die tijd was er enorme hongersnood die aan meer dan 1 miljoen mensen het leven heeft gekost. Maar die ook de grote golf emigratie op gang bracht, vooral de eilanden van West Cork hebben het zwaar gehad omdat de aardappeloogsten mislukten en ze aardappels als hoofdvoedsel aten! De vuurtoren wordt ook wel Ireland’s Tear genoemd omdat dit het laatste was dat de honderdduizenden Ieren aan boord van de  overbevolkte emigranten schepen van hun vaderland zagen verdwijnen.In 1899 is er aan de vuurtoren zoals hij nu is begonnen en die is tot 1989 bemand geweest. Tijdens de eerste wereldoorlog werd in 1917 30% van de Britse handelsvloot tot zinken gebracht door Duitse U-boten. Alleen al in de buurt van de Fastnet Rock werden niet minder dan 150 schepen tot zinken gebracht. De Duitse onderzeeërs kregen de schepen al vanaf grote afstand in zicht door de grote rookpluimen van de motoren, en gingen vervolgens in de vaarrichting liggen enkele meters onder het oppervlak en sloegen dan genadeloos toe. Alleen bij helder weer is de eenzame rots te zien, helaas was het te mistig. Vreselijk dit soort verhalen maar we vonden het zeker interessant.

Regen en wind we rijden naar het plaatsje Crookhaven wat ligt op het einde van een doodlopend weggetje. Er is niet veel te wandelen er zijn eigenlijk alleen wat bar/restaurantjes en hotelletjes. Tis allemaal kleinschalig. Ooit was dit een historische plaats gezien de ligging, het was de eerste of de laatste haven waar schepen die de Atlantische overtocht maakten konden binnenvaren om proviand en brandstof op te slaan.Voor handelsschepen die van Amerika kwamen was het de plaats waar ze contact namen met hun agenten (reuters, Lloyds) om te zien naar welke haven ze hun vrachten naar toe konden vervoeren.

Zo het is weer genoeg voor nu, ook nu willen wij jullie weer bedanken voor de support en dat jullie nog steeds met ons mee reizen.

Tot de volgende J/P xxx