Vaarwel Ierland

22 september zondag.  Cobh, de camperplek waar we staan, is bekend omdat de Titanic hier als laatste heeft aangelegd voordat hij de oversteek ging maken en zonk. Vanaf deze plek vertrok ook het eerste stoomschip van Ierland naar Engeland.Het ligt op Great Island in de haven van Cork en is door een dam verbonden. De zon schijnt en het is maar een paar minuten lopen naar de trein die ons naar Cork brengt. Na een half uurtje lopen we over de rivier Lee de binnenstad in. Deze  stad is vaak opnieuw opgebouwd na aanvallen van de Vikingen die zeevarende  Noormannen (Noren, Zweden en Denen) waren en op rooftocht gingen. Ook tijdens de Ierse oorlog voor onafhankelijkheid in 1920 werd het voor een groot deel verwoest door brand die werd gesticht door het Britse leger. Daarna was er nog de Ierse Burgeroorlog waardoor de stad bezet werd door Republikeinse troepen. We slenteren door de straatjes, komen talloze vrouwen tegen die een wandeling voor het goede doel hebben gemaakt, dit is een jaarlijks terugkerend gebeuren en is alleen voor vrouwen. Maar er lopen ook mannen mee met een pruik, rok en opgemaakt! Ik spreek een paar vrouwen aan en vraag hoe dat zit, de organisatie laat het toe maar deze mannen krijgen geen medaille! Ze lopen, voor verschillende doelen, en hebben dan ook verschillende kleuren t-shirts aan. Een hoogwerker met 2 artiesten, want dat zijn ze zeker, zetten de laatste kwasten met verf op een muurschildering. Zin om iets te bezoeken hebben we niet, gewoon lekker rondkijken en genieten van de versnapering in een lokale pub en genieten van de mensen op straat de winkeltjes enz.

S’ Ochtends zien we hoe een Cruiseschip vlak bij ons, geholpen door 3 slepers, aan de kade aanlegt. Het gaat heel langzaam maar ziet er toch wel spectaculair uit. Na eerst alles weer te hebben geleegd en bijgevuld in de stromende regen (hoe krijgen we de spullen weer droog) vertrekken we. De Wild Atlantic Way laten we achter ons, we hebben er heel veel kilometers over heen gereden, een prachtige route.

Via Fermoy-Clommel-Carrick on Suir komen we in Waterford. Een tijdrovende route vanwege de aanhoudende regen en mist. We schieten sowieso nooit echt op, we vertrekken meestal laat en maken onderweg regelmatig een stop als we iets zien, alles in slow motion. Als we het graafschap Waterford binnen rijden worden we verwelkomd met het bord “ Welcome to Waterford, where Ireland begins” Onderweg zien we nog een prachtig kasteel in Lismore, deze wordt nog bewoond en is maar een paar dagen per week open om een paar kamers te bekijken.

Waterford is de oudste stad van Ierland en gesticht door de Vikingen die de nederzetting Vadrefjord noemde. Veel Engelsen en Schotten kwamen in de loop der eeuwen In Waterford omdat het gunstig gelegen lag met de rivier als waterlinie. Cromwel nam de stad in 1649 in bezit en in 1690 is het door (onze) Willem III veroverd zonder slag of stoot. De stadswallen en torens zijn nog voor een deel te zien die de Vikingen hebben aangebracht. Heel gezellig en leuk ook de pub waar we een koffie nemen met een scone, eigenlijk is het een droog ding maar met veel boter en jam is het toch wel heel lekker. We stappen weer op en dan mist Pieter de autosleutel, een schok vliegt door ons heen we gaan snel naar de camper want waarschijnlijk zit die gewoon in het contact! En dat klopt. De gordijnen waren dicht en extra sloten op de deuren dus echt binnen kijken kon niet. We worden mss wel een beetje slordig. Vanaf hier gaan we de snelweg M11 op, eindelijk weer eens lekker relaxed rijden op cruise control wat een heerlijk gevoel, en niet druk totdat we toch weer op de binnenweggetjes over heuvels door bossen en langs riviertjes komen.

De Wicklow Mountens roepen ons, daar willen we de R115 Military route gaan volgen. Deze loopt van Noord naar Zuid over de rug van deze bergen. Het begint bij Rathfarnham naar Aughavannagh, is 58 km lang en werd aangelegd tussen augustus 1800 en oktober 1809 het is nog steeds een belangrijke en prachtige route die voor een groot deel door moerasgebied, bossen en heidevelden gaat. Het doel van de aanleg van deze weg was de opstand in 1798 toen de ontoegankelijkheid een probleem vormde voor de regeringstroepen. 4 wegen doorkruisten het graafschap van oost naar west maar geen ervan liep van noord naar zuid om ze te verbinden. De lokale bevolking weigerde mee te werken aan de aanleg van de weg, dus deze klus werd door de soldaten gedaan. Het rebellenleger gebruikten de bergen als schuilplaats.  Het Britse leger zou helpen de opstandelingen die zich in de bergen verstopten te overmeesteren. Toen de rebellenleider Joseph Holt zich overgaf in 1798 nam Michael Dwijer deze rol op zich, hij was in de bergen geboren en had veel familie en vrienden die hem hielpen de guerrillastrijd te voeren maar Dwijer gaf zich over in 1803 lang voor de weg klaar was.

Glenmalure ligt ongeveer halverwege deze route een voormalige kazerne. Veel wandelaars zijn hier in het hotel aanwezig, er zijn mooie routes aangelegd. In het restaurant gebruiken we iets. De volgende morgen krijgen we een staaltje dressuur van honden te zien die schapen naar 1 punt drijven. Er staan paarden en koeien in de weide, de 2 honden jagen eerst de paarden een kant op dan de koeien bij elkaar in een andere hoek, ze rennen weg en even later zien we een kudde schapen aan komen rennen, wat knap zoals ze dat doen en de boer zwaait alleen maar met een stok! Gaaf om te zien.

Het is een fantastisch mooie route met af en toe een bui.

In Glandalough, dit plaatsje ligt in de vallei, maken we een stop en komen op een oude begraafplaats, we hadden eigenlijk al besloten geen begraafplaatsen meer te bezoeken maar deze is wel zo bijzonder want hier vinden we een Round tower. Deze werden in de middeleeuwen gebouwd om bescherming te bieden tegen plunderende Vikingen en lokale hoofdmannen, ze zijn meestal 30 meter hoog met een torenspits. De monniken brachten hier hun boeken in veiligheid. Deze toren is uniek want hij is in goede staat, we hebben er al gezien die voor de helft weg waren. Uit het bos komt een hert gerend en begint op de begraafplaats te grazen. Dat er mensen lopen maakt hem niets uit, ik denk dat het een geest is van een priester of zo die daar al eeuwen ligt en in dit hert gekropen is!                                                                                                  De Ierse zee ligt voor ons als we de camper aan het kleine haventje neer zetten, het is een drukte van belang met Zwanen, Ganzen, Duiven, Kraaien, verschillende soorten Zeemeeuwen en alles wiebelt door elkaar en natuurlijk hebben wij ook brood over en,echt waar, ze eten het gewoon uit je handen als je het brood niet snel genoeg weg gooit, ze zijn het gewend want er komen veel mensen met of zonder kinderen hier hun (oude) brood brengen. Wij lopen over de prachtig  aangelegde boulevard, statige huizen een casino en overal grote schermen met voetbal. Kinnikey is het Saint Tropee van Dublin, mooie lange zandstranden onder de rook van de grote stad. Vanuit Bray kun je met de trein langs de kust naar Dublin. Wij echter besluiten de camper op een camperplek te zetten en dan van daar uit met de bus naar Dublin te gaan.

27 september Dublin.

Deze hoofdstad van Ierland staat voor goed eten, drinken, muziek en veel bezienswaardigheden. In principe wilden we de hop on hop of bus nemen. Het regende toen we opstonden en de weersvoorspellingen waren ook niet echt bijzonder 70% regen dus we dachten lekker in de bus   een paar uurtjes rondrijden en af en toe uitstappen. Maar het klaarde op en we hebben gewoon de hele route en meer gelopen! Zelfs naar de Guinness Brouwerij. Ierland is de bakermat van het bekendste stout bier van de wereld, Guinness. De brouwerij werd gesticht in 1759 door Artur Guinness die nooit gedacht had dat het zo wereldberoemd zou worden. Het is ons te commercieel je moet er dik geld € 18,00 pp voor betalen om binnen te komen.  Een leuke wetenswaardigheid is het Guinness Book of Records. De link tussen het Guinness Book of Records en het biermerk berust niet op toeval. Het Guinness Book of Records werd in de jaren ’50 bedacht door de toenmalige directeur van de brouwerij. Volgens het volksverhaal had hij destijds een gesprek met een vriend, hoogstwaarschijnlijk in een pub, over welke vogel het snelst kon vliegen. Uit het bijbehorende meningsverschil ontstond het idee om de meest uiteenlopende records te gaan registreren. We lopen langs de Christ Church Cathedraal, de oudste kerk van Dublin en komen in de bekendste wijk TempleBar deze is zo gezellig maar ook toeristisch met veel Pubs, Vintage en Kunstwinkels en overal is live muziek.

Dublin heeft ook parken en in 1 daarvan zien we het standbeeld van Oscar Wild, hij was toneelschrijver, schrijver, dichter en estheet. Ooit een briljant student, liet zijn haar groeien, moest niets hebben van mannelijke sporten, kwam er voor uit dat hij van bloemen hield, chinees porselein enz. Hij was een dandy die zowel verguist als geprezen werd. Zijn verwijfde uiterlijk kwam hem nogal eens duur te staan. werd aangevallen in zijn studenten kamer of in het water gegooid. Hij kreeg hierdoor alleen maar meer bekendheid. Hij trouwde kreeg 2 kinderen maar werd later verliefd op een man. Hierdoor kwam hij in de gevangenis terecht wegens sodomie waardoor zijn gezondheid ernstig achteruit ging. Zijn laatste jaren bracht hij in Frankrijk in armoede door en in 1900 stierf hij slecht 49 jaar oud. Hij behoorde tot het rijtje verhalen vertellers uit Ierland waardoor legendes en mythes werden opgetekend.  Er is zoveel interessants te zien, een geweldige gave stad.  The White House is de oudste pub van Dublin die heeft een terrein waar we veilig kunnen staan met een hek en een codeslot. Wifi stroom alles incl. S’Avonds live muziek en het eten is er prima. De camperplek is iets aparts, er is een bokje, een varken slechts met 1 oor, de andere is door de hond van de buren er afgerukt,  kippen, een eend en paarden. We krijgen steeds iemand op bezoek of het nou het bokje is die naar binnen kijkt of de kip staat voor de deur, ze zijn allemaal tam. Een paar honderd meter lopen en je stapt op de bus die je naar het centrum van Dublin brengt. Als je ergens uit de bus stapt denk je toch dat je aan de overkant weer de bus kan pakken om terug te gaan of niet dan! Maar geen bushalte te vinden waar ons busnummer op vermeld staat. We zoeken en vragen het aan mensen maar ook die weten het niet, uiteindelijk zien we een info winkel en die helpt ons verder. De bus komt hier helemaal niet terug dus we moeten een heel stuk lopen om bij de begin halte te komen! En inderdaad zien we op de terugweg dat hij in het centrum een heel andere route rijdt! Enfin uiteindelijk komen we er altijd weer uit en we zijn weer een ervaring rijker! We staan op tijd op alles ff rijklaar maken en dan naar de de haven voor de ferry naar Holyhead.

14.30 vertrek vanuit de haven van Dublin het is de grootste van Ierland en wij gaan met de Epsilon, deze is in 2011 gebouwd en de nieuwste aanwinst van Irish Ferries. Er kunnen 500 passagiers op, er zijn een aantal 2 tot 4 persoons hutten met badkamer te boeken, dus je kunt ook nog slapen, wij maken alleen gebruik van het restaurant.

Om 18.00 meren we aan en gaan een paar kilometer verderop op een camperplek staan. We sluiten Ierland af en hebben hier 3011 kilometer gereden. 

De ponden worden weer te voorschijn gehaald en we gaan weer mijlen rijden.

Lieve volgers jullie zijn bijna van ons af, na deze blog volgt er nog 1. alle leuke reacties nemen we weer mee en we bedanken jullie wederom voor jullie support!

Tot de laatste J/P xxx