Montenegro en Albanie

Dag allemaal, het is af en toe moeilijk om internet te verkrijgen en voor dit blog heb je een behoorlijk sterk internet nodig. Maar ik hoop dat jullie dit ook weer leuk vinden om te lezen want het is een behoorlijk lang verslag geworden, en anders jullie weten het he? weggooien,  Gingen we vorig jaar vooral langs de kust tijdens de Balkan-route nu pakken we toch meer het binnenland wat qua rijden veel spannender is. Bosnië is trouwens een prachtig land met hoge bergen, bossen, meren en rivieren en zeer vruchtbaar, en is als vakantieland zeker het bezoeken waard.

Montenegro.  Op een hoogte van 1034 meter passeren we de grens en rijden Montenegro binnen. Een grillig landschap ligt tussen de 2 grensposten in. Door de stad Niksic, de 2e grote plaats in Montenegro, gaan we richting Savnik, natuurlijk niet over een normale 2 baans maar binnendoor met veel bochten enzo die eindigt in een grintpad. We moeten terug maar het wordt al donker dus we blijven hier op ruim 1500 meter hoogte overnachten (4gr).   De locals rijden toeterend en zwaaiend langs. We doen eerst boodschappen in Niksic want we zijn terug naar de stad gereden en volgen nu een andere weg, staat aangegeven als  “Ivana Mlutinovica”, iets breder dan de weg die we gisteren reden. Savnik valt tegen, maar de Canyon Nividio betekend “nooit gezien” is prachtig hier stroomt de rivier Komarnica doorheen. Je kunt hier raften maar is levensgevaarlijk zonder gids, voor avonturiers een aanrader. Het is een enorm lastige en moeilijke weg om te rijden, af en toe een tegenligger en wie gaat achteruit? Naast ons de diepe kloof maar zo mooi en de roofvogels cirkelen boven ons.  Het wordt nog spannender als de weg veranderd in keien die kilometerslang is, onderweg komt er ons een oude Volkswagen golf, het sterft er hier van, tegemoet de man spreekt geen Engels maar wijst ons  dat we door moeten rijden, kan ook niet anders want keren is geen optie! Eindelijk wordt de weg weer asfalt, maar het blijft heel smal en bochtig. Als we na uren op de E762 komen kunnen we weer een beetje doorrijden.  In het stadje Pluzine vinden we een parking bij een gezellig barretje met internet en blijven overnachten. De wind is koud 10 gr. als we weggaan rond 11.00 uur. Het is zo’n 60 km naar Zabljak door het bergmassief Durmitor, dit kost ons zoveel tijd, alleen al om foto’s te maken van dit overweldigende en spectaculaire landschap, het is zo onwerkelijk met de meren, de weides, kloven en de bergpieken. De weg is goed maar smal, we gaan tot een hoogte van 1928 meter. Niet te geloven dat hier mensen en dieren wonen. We rijden over het kleinste basketbalveld ooit. Dit lijken toch risicovolle wedstrijden met achter je de afgrond!  Zabljak ligt in het hart van dit park op een hoogte van 1450 meter de hoogstgelegen gemeente op de Balkan. Vanuit deze stad rijden we verder en komen we bij de Tara Canyon, deze is 82 km lang en op het diepste punt 1300 diep. Deze canyon, lezen we, behoord tot een van de mooiste ter wereld. Het uitzicht over de Canyon en de rivier de Tara is vanaf de Tara-brug fantastisch.Ik heb een verhaaltje gelezen over deze brug die Niksic en Zabljak met elkaar verbond. In mei 1942 waren de Italianen gelegerd in Zabljak klaar om op te rukken naar het oosten, over de Tara brug. Om dit te voorkomen heeft een van de ingenieurs van de brug zijn eigen creatie opgeblazen. Hiermee waren de Italianen (tijdelijk) uitgeschakeld. Hij is gevangen genomen en op de restanten van de brug geëxecuteerd. De brug werd na de oorlog hersteld. Het is een zeer uniek natuurgebied vanwege de flora en fauna zelfs de bruine beer en de wolf komen hier nog voor, en staat dan ook op de lijst van Unesco’s werelderfgoed.  We rijden kilometers door de kloof en zien de Tara diep onder ons, we eindigen deze dag in het kleinste nationale natuurpark van Montenegro, Biogradska Gora. De camping is gesloten maar we mogen in het park overnachten €3,00 pp en de camper + tax €11,50.  Er zijn alleen toiletten aanwezig en water.  Maar we staan heerlijk rustig midden in het bos met uitzicht op 1 van de 7 gletsjermeren. De volgende morgen eerst maar even de 5 kilometer rond het meer lopen, een verfrissende tocht, het is rond de 13 gr, maar heel erg mooi. Met 4 wheel drives, of wandelend, kun je verder de bergen in tot een hoogte van 2137 meter. Vanaf dit gebied rijden we zo’n 80 km door de kloof van de Tara, jeetje wat is het hier toch fantastisch mooi, bij een wegrestaurant pauzeren we even om te eten, veel te veel vlees, krijg je in alle Balkanlanden, en gaan bij Bozaj de grens over naar Albanië, het is een kleine grensplaats en ook nog eens erg smal en heel druk, dus chaos.Tanken in heel Montenegro is voor diesel € 0,94 ct.

Albanië . In Koplik, een echt Albanees plaatsje zoals we dat herkennen van vorig jaar, vinden we een overnachtingsplek op een parkeerplaats bij een tankstation. Deze wordt ons hartelijk aangeboden door de Albanees waar het tankstation van is, Albanië is een gastvrij land en jullie zijn onze gasten dus je mag hier gratis staan en slapen, niet naar het hotel gaan is veel te duur, ga winkelen je kunt hier alles kopen fruit, eten, drinken. Hoe hartelijk kun je ontvangen worden? Net een half uur in Albanië. Uiteraard gaan we meteen de lange straat in met de kleine winkeltjes en cafe’s lekker rommelig allemaal. Bijna iedereen lacht en zegt hallo en zijn nieuwsgierig en vragen waar we vandaan komen we hebben ook veel bekijks met een hondje aan de lijn. Even een biertje drinken bij het cafe, de eigenaar komt bij ons zitten en in gebroken Engels kletsen we gezellig met elkaar. 23 gr als we opstaan, we gaan naar Thet, dat moet een mooi plaatsje uit de oudheid zijn het is 56 km heen maar we moeten ook dezelfde weg weer terug. We gaan de bergen in een prachtige weg, door de EU betaald, tot we 40 km verder zijn op 1700 meter hoogte zijn, en de weg ophoudt. Er staan een paar gasten die de laatste 17 km hebben gedaan maar de weg is vreselijk slecht, jammer dan, van vorig jaar weten we nog dat er bijna geen goede wegen zijn dus we krijgen er nog wel een paar voor we hier weg zijn. Onderweg komen de schapen de auto schoonpoetsen! Terug naar de weg richting Shkodër en Tirana dit zijn 2 enorm drukke steden waarvan Tirana de hoofdstad is, hier hebben we vorig jaar gefietst, ik kan het me gewoon niet voorstellen wat een drukte en chaos is het verkeer. Maar wel leuk om er door te rijden en het te herkennen. Onderweg bij Elbasan worden we in de bocht ingehaald door een auto die even later bovenop de tegenligger knalt daardoor zijn we bijna betrokken  bij een aanrijding we staan er als het ware bovenop, gelukkig zonder doden, de politie (snel ter plaatse) geeft met een spuitbus aan hoe de auto’s staan, de auto’s kunnen niet meer rijden en niemand kan er langs, kilometers lange file’s, een geklungel is het, totdat Pieter er genoeg van heeft en zich ermee gaat bemoeien, hij doet voor om met zijn allen de auto op te tillen en zo de weg voor een gedeelte vrij te maken. Het belachelijke is dat er automobilisten zijn die gewoon de stilstaande auto’s gaan inhalen, niemand kan er meer door. Wij nu wel, maar er moeten eerst heel wat auto’s achteruit. Het verbaast ons dat we niet meer aanrijdingen zien, er zijn nogal wat kamikaze piloten onder de automobilisten. Maar dat wisten wij al want we hebben dat vorig jaar al meegemaakt en niet alleen in dit land. Van Elbasan houden we Gramsh aan en rijden over een prachtige nieuwe weg langs het ‘Ligeni Banjes’ een groot meer, waar een nieuwe dam aangelegd wordt. Een plek is lastig te vinden om 19.00 u is het al donker, maar in het boerendorp Kodovjat, stinkt naar koeienvlaaien, vinden we iets en een inwoner vindt het prima. We nemen een lifter mee die moet naar Korçë toch nog een 50 km te gaan! Onderweg staat een bulldozer die de weg blokkeert de rupsband is kapot. Anderhalf uur later vervolgen we onze reis. Korçë ligt in een vruchtbare vlakte op een hoogte van 900 meter, we eten iets en doen wat inkopen op de markt tot genoegen van de plaatselijke bevolking. Een man komt naar ons toe en zegt over Xanti, beautiful dog, wil weten waar wij vandaan komen, wij Holland, roept meteen naar iedereen, Hollanders.  We zijn echt een bezienswaardigheid.  Uiteindelijk komen we op een camping, Farma Sotira, Komuna Leskovik (campercontact) tevens hotel met restaurant en inclusief ontbijt. (€10,00), waar vindt je dat nog? Het restaurantje is klein en knus met open haardvuur, en dat mag ook wel want het is inmiddels 12 gr rond 19.30 uur. Het is tevens een forellen kwekerij, dus ik ga voor de Forel en Pieter voor de lamsbout. Dagje rust, toevallig is er nog een Nederlands stel met een busje waar we een hartstikke leuk contact mee krijgen, zelfde manier van camperen, zelfde leeftijd, dat schept een band.  Gjirokaster ligt in de Drino vallei, 35 km van de Griekse grens en is een van de oudste steden van Albanië. Dit is de geboortestad van Enver Hoxha en van de schrijver Ismail Kadare deze schrijft veel over zijn geboortestad onder andere in “Kroniek van de stenen stad”. Wij kennen de schrijver niet maar gaan zeker dit boek lezen als we terug in Nederland zijn. Het kasteel ligt op de heuvel boven de binnenstad en is voor de 12e eeuw gebouwd. In het kasteel is een militair museum met veel artillerie en herinneringen aan het communistische verzet tegen de Duitse bezetting.  We komen aardig hoog met de camper tot de, van oorsprong, Ottomaanse Bazaar wijk. We parkeren de camper en gaan lopend verder. Het zijn leuke winkelstraatjes waar traditioneel met de hand gemaakte artikelen worden verkocht. Vorig jaar hebben we al een stukje geschiedenis geschreven dus dat slaan we over.   Albanië is nog niet echt een vakantieland maar wij kunnen het iedereen aanraden, het is mooi, gastvrij, veelzijdig met bergen en skigebieden, zonovergoten stranden en zelfs thermale baden in Ogdunas,  het is er goedkoop en het is een interessant land met veel cultuur. Helaas zijn de wegen over het algemeen nog bar en bar slecht, we hebben dagen gehad dat we niet harder konden rijden dan 20 of 30 km per uur en het zou wat schoner mogen zijn. Het is doorlopend uitkijken, en niet alleen voor de roekeloze automobilisten,  want om elke bocht kan er een kudde schapen, koeien, ezels of varkens op de weg lopen……….Maar we hebben wel gemerkt dat er verbeteringen zijn ten opzichte van het vorig jaar ook wat betreft de honden en katten.Overnachten doen we op de bewaakte parking, busstation. We wandelen voor we vertrekken nog even over de 18 september laan, een soort van Avenue, met aan het einde de markt. En dan is het nog slechts 35 km te gaan tot Griekenland waar we bij het plaatsje Kakavi de grens overgaan.

Tot de volgende keer weer, groetjes J/P

PS. klik eens op Video, en je ziet een klein stukje Albanie!!!!!