MEI T/M JULI 2014 - LITOUWEN & LETLAND

Goede morgen reisgenoten, nu we toch online zijn dachten we, meteen er maar weer een blog uitgooien,  25 km ten noorden van Vilnius op een heuveltje is het geografische middelpunt van Europa, dat is incl. Rusland. Het ligt midden in een GolfCourt. Er hangen vlaggen, een steen met daarop een kompas. Je kunt er bij de info documentatie halen.                                                                                                                                                                     Onze reis gaat vervolgens dwars door het Nationaal Park Aukstaitija een gebied van 40500 ha. We rijden uren door dit gebied met zijn velen meertjes kleine beekjes waar de bever nog vrij zijn dam kan maken, het licht glooiende landschap dat 16000 jaar geleden zo gevormd is door gletsjers. Hier leven dieren die je overal in Litouwen tegen kan komen: elanden, herten, wilde zwijnen, wolven, lynxen en nog veel meer. Voor de vogelaar ook een eldorado. Ook de vele gehuchten die we passeren zijn leuk, straatnamen kennen ze hier niet. In dit hele gebied wonen ongeveer 2000 mensen. Als we in Paluse komen zien we een prachtige plek aan het meer en besluiten hier te blijven. Kamperen is op veel plekken toegestaan, er zijn overdekte picnick-tafels en kampvuur-plaatsen. In deze tijd gratis. Toiletten zie je door het hele land, een puntig huisje waar je boven een gat gehurkt moet zitten. De volgende morgen doen we onze wandelschoenen aan en gaan de 3.5 km lange botanische wandelroute volgen door het bos. We komen langs heldere meertjes, het is heel stil alleen het geluid van de volgels is hoorbaar. Het is een prachtige tocht, er zijn zo'n 150 planten- en boomsoorten te vinden. Het aparte St-Josefkerkje (1750) kunnen we niet overslaan.  Langs de hele weg zie je houten sculpturen die doen denken aan de duivel.                                         We vervolgen onze weg over de 102 , 113 en, om naar de Kerncentrale te komen, de 117. Hier rijden we over een kaarsrechte weg met foeilelijke grote buizen aan weerszijden en komen zo in de meest noordoostelijke hoek van Litouwen tegen de  grens aan van Letland en Wit Rusland, hier ligt de beruchte Kerncentrale Ignalia AE. Een zelfde soort als in Tjernobyl. Om tot de EU toe te treden zouden de 2 reactors gesloten moeten worden. De eerste is inmiddels eind 2004 gesloten en eind 2009 ook de laatste. Wat er nu geproduceerd wordt weten we niet maar het is ontzettend druk, mensen gaan en komen, er wordt zeker gewerkt. De meesten  wonen in Visaginas, dit stadje bestaat volledig uit flatgebouwen, heel deprimerend. In 1975 is terwille van de kerncentrale  dit plaatsje in een recordtijd uit de grond gestampt. Hier wordt uitsluitend Russisch gesproken. Bij Zarasai gaan we ri Obelial, rechtsaf naar  Stelmužė. Na 10 km over een smalle weg, die ons doet denken aan een achtbaan, komen we in  dit gehucht aan, hier vinden we naast het mooie houten kerkje (1600) de oudste eik van het land, geschatte leeftijd tussen de 1000 en 1500 jaar. We missen onze GPS-miep niet,  het is weer ouderwets kaartlezen en fout rijden, we hebben er totaal niet bij stilgestaan dat de Navigatie het hier in de Baltic niet zou doen! Lijstje maken, kaart op schoot lekker nostalgisch. Terug naar Zarasai en de A6 weer op, ze zijn druk met de weg bezig, komt helemaal goed met het geld van de EU, bij de grens van Letland wordt de A6 de A13.

Zuidoostelijk Letland: Wat een miserabele weg is dit zeg maar we komen wel in Daugaupils waar we de vrienden van Pieter onverwachts een bezoek gaan brengen. Hij heeft ze een aantal jaren terug ontmoet op het VW Festival in Berlijn. Super hartelijk worden we ontvangen, zijn schoondochter spreekt net als wij wat Engels, het was leuk en na de koffie zijn we maar gegaan, voor je het weet zit je vol met Wodka en kwarteleitjes. Dit deel is arm en niet toeristisch. De letten vertrekken naar Riga en de kansarme Russen blijven achter. Zijn schoondochter vertelde dat er alleen maar Russisch en Engels geleerd wordt op de scholen! Al werken ze net zo hard als wij ze krijgen veel minder geld. Nooit kunnen ze doen wat wij doen als ze gepensioneerd zijn. Er is  1 voordeel, ze kunnen nu makkelijker naar een EU land om te gaan werken. Ze voelen zich gediscrimineerd van de Letten en in hun hart zouden ze weer bij Rusland willen horen. De provincie Letgallen (ook wel land van de blauwe meren genoemd) heeft van 1561-1772 bij het Poolse rijk behoort, de band met Polen en met de Katholieke kerk is nog altijd erg sterk. Paus Johannes Paulus II heeft in 1993 een bezoek gebracht aan de de Baseliek van Aglona.  Wij ook, de deur is open we nemen een kijkje en fotograferen de binnen en buitenkant. Het is een populair bedevaartsoord, 15 augustus (Maria Hemelvaart) komen duizenden Letten hier om het te vieren. 

Onderweg zien we wat folklore, een ROC school toont hier wat ze er leren, er wordt gedanst, gezongen, hoe een automotor eruit ziet, er wordt gekookt en nog veel meer. Een marktje in een klein dorpje is ook altijd een bezoekje waard. We rijden langs de Russische grens, nemen een kijkje bij de overgang, zien niet veel. Het is  maar 611km naar Moskow.  Verderop worden we aangehouden door de douane, kijken in de camper, willen paspoorten en rijbewijs zien en willen weten waar we naartoe gaan, we mogen verder. De wegen zijn in slechte staat, overal staan vervallen flatgebouwen maar wel bewoond, de boeren-coöperaties bestaan niet meer, de zon schijnt en toch ziet het er allemaal triest uit. Maar het maakt de ooievaars niet uit die broeden. Vandaag gaan we de grens over naar Estland, maar we komen terug in Letland, Litouwen en Polen………

tot de volgende uit Estland!