LISSABON- LA MANCHA. EUR.REIS DEC 2012

8-12-2012. We vertrekken met zon uit Lisboa om naar het meest westelijke punt van Europa, Cabo da Roca te gaan.

De eerste 20 km's is over een zeer drukke 3 baans weg maar daarna! Een 2 baans weg door de Serra de Sintra, prachtig gelegen tussen beboste heuvels met zoetwaterbronnen, dit was de  favoriete plek van de koningen van Portugal, er zijn nog steeds veel historische paleizen. Wij rijden erdoorheen maar stappen niet uit, het is zaterdag en er zijn duizenden toeristen.  We gaan door naar het meest westelijke puntje van Europa, Cabo da Roca, het eerste stuk is riskant met steile, smalle wegen en een slecht wegdek, maar mooi door dicht bosgebied. De klif is 140 mtr hoog uiteraard staat er een vuurtoren en een groot kruis.  Langs de kust rijden we terug naar Lissabon, hier komen we door de badplaatsen Cascais en het mondaine chique Estoril. In Lissabon gaan we over de hangbrug, de vroegere ponte Salazar, genoemd naar de Dictator die hem in 1966 heeft laten bouwen, net als veel andere monumenten kreeg hij een nieuwe naam ( ponte 25 de abril) om de revolutie van 25 april 1974 te herdenken die de democratie bracht. De 2 km stalen constructie is geïnspireerd op de Golden Gate bridge van San Francisco. De onderste verdieping werd in 1999 aangepast voor de aanleg van een spoorbaan. Aan de andere kant van de Taag vervolgen we onze weg over de N 4. Alentejo:  ligt tussen de Taag en de Algarve en beslaat 1/3 van Portugal. Het is een uitgestrekt gebied die veel te bieden heeft. De bordjes geven aan dat we op de Rota dos Vinhos rijden, er zou ook kunnen staan Rota dos Rolhacarvalho. 

We zien enorm veel kurkeiken. Dom Pèrignon, de wijn makende  monnik, herontdekte in de 17e eeuw de kurk als een smaak en geurloos afsluitmiddel voor wijnflessen. Portugal is de grootste kurkproducent ter wereld. De bomen, die om de 10 jaar worden ontdaan, hebben een ruwe rode onderlaag. Nog iemand die een Wijnboerderij wil beginnen? Hier in Alentejo staan er nogal wat, ook die niet meer in gebruik zijn. Binnen de muren van het mooie stadje Estremoz staan we op een groot plein (Wi-Fi zone), waar ook de weekmarkt is. Als we naar de middeleeuwse bovenstad met zijn solide wallen lopen, hebben we een prachtig uitzicht over de landerijen met oude olijfbomen, wijnranken en de witte huizen.    

Estramoz is bekend om zijn marmer, zelfs de dorpels en stoepranden zijn van marmer en ook de bestrating. Circa 90% komt uit de streek rond deze plaats. De huisjes zijn veelal wit met een blauwe rand, dat blauw is om de geesten te verdrijven, zullen wel de kwade zijn want wie wil de goede weg hebben? Het ligt te midden van de wijngaarden en doet een beetje Moors aan. Vanaf Frankrijk tot aan Lissabon hebben we veel fel gekleurde huizen gezien, paars, roze, rood, blauw, groen en alles wat je maar kunt bedenken en ineens zien we witte stadjes en dorpen, heel mooi. Na een goede rustige nacht, er zijn nog een paar campers bijgekomen, vertrekken we rond een uurtje of 11.00 Portugese tijd, richting Spanje over de N4 en nog steeds een prachtige weg met mooie olijfboomgaarden. We maken nog een stop in Elvas (12 km van de Spaanse grens) om boodschappen te doen, er wordt gezegd dat deze streek goede wijn voort brengt dus we slaan een paar flessen in, en het grensstadje te bekijken. De vestingwerken zijn de best bewaarde  van Europa. Hier heerste 500 jaar Moorse heerschappij. In 1230 werden de Moren verdreven maar de volgende 600 jaar kreeg de plaats regelmatig aanvallen vanuit Spanje te verduren. 

10 december 2013 -  Om 14.15 rijden we de Spaanse grens over en kunnen de klokken weer een uur vooruit. Extremadura, de eerste 50 km vallen erg tegen, we hebben wel een weids zicht maar fraai? Na Montijo wordt het mooier,  veel olijfboomgaarden, korenvelden en wijnranken tegen de licht glooiende hellingen aan. Dit is het oude Spanje. We rijden om de grote steden Badajoz en Merida  ( EX 537) heen om over een zeer lange uit 1630 stammende brug  Medellin in te rijden hier blijven we aan de rio Guadiana  overnachten.

Deze rivier is voor een groot gedeelte een grens tussen Spanje en Portugal en stroomt naar de Atlantische Oceaan.In dichte mist rijden we weg het is 11.15 u en 4 gr. Na 25 km trekt de mist op en zien we dat we op een kaarsrechte weg rijden, EX N 430 door een brede vallei prachtig groen met terrassen vol water, hier wordt rijst verbouwd. Het Iberische varken "credo Iberico" is een zwart gekleurd half wild ras dat al duizenden jaren voor komt in het zuidwesten van Spanje en goed tegen de vaak extreme weersomstandigheden kan. Het varken levert de  beste kwaliteit ham de "jamon iberico", ook wel patata negra genoemd naar de zwarte hoeven van het dier. Ze grazen voornamelijk onder kurk- en steeneiken die in deze weide staan,

in de herfst vreten de varkens zich vol aan de eikels van deze bomen. Ze geven daardoor een speciale smaak en structuur aan deze ham. In de winter worden de varkens geslacht als ze anderhalf jaar zijn en 170 kg wegen. Dit is de duurdere ham, toeristen schrikken vaak van de prijs, wij betaalde voor 1 ons € 9,00, de "jamon serano" is veel goedkoper en komt van de witte en roze varkens. De wegen, ook de smalle eenbaanswegen, zijn bijzonder goed en het rijden is een genot. De Extremadura is één groot natuurgebied. De ooievaars komen hier om te overwinteren, we hebben al koppels zien zitten, kraanvogels, kleine vogels met blauwe vleugels, helaas niet te fotograferen, en roofvogels zien we.  We slaan af de Ex 116 en na 10 km de EX 102 op en komen in Guadeloupe  en  besluiten  toch nog maar een keertje een Kathedraal te bekijken, hier is de zwarte madonna (3e bedevaartsoord van Spanje).

 Na het zien van de Zwarte madonna met haar zwarte baby op de arm en een koffie met tostada gaan we de EX 102 weer op ri Alia,  hierna slaan we af een klein weggetje in, het gebied la Siberia Extremena, hier zijn veel stuwmeren gemaakt in tegenstelling tot Siberië. we komen dan ook langs het langgerekte Embalse de Garcia de Sola en rijden zo een fuik in van, jawel Guardia Civil, we pakken onze paspoorten en rijbewijs al maar hij wilde alleen helpen om ons de weg te laten vinden, ze hadden ons langs de kant van de weg zien staan toen wij op de kaart keken.  Heel attent!! We rijden  zo'n beetje rond de Embalse de Garcia de Sola en vinden een prachtige plek voor de overnachting in Peloche naast een schapenkooi, nooit  geweten dat ze allemaal anders blaten, heel gezellig. Vandaag rijden we terug naar de N 430 door de La Serena streek, deze staat bekent om zijn kaas (Queso de La Serena). Deze is afkomstig van de melk van het Merino schaap en gestremd met een plantaardig middel de wilde artisjok, als hij gerijpt is heeft het de vorm van een taart. De inhoud van de kaas wordt uit de taart gelepeld. En dan zijn we ineens in het gebied van Don Quichot, (CM 412)  La Mancha, dit gebied is bekend geworden door Miguel de Cervantes die het boek rond 1600 schreef, en kijken we rond in de stad  Valde Peñas.

De stad is niet zo geweldig dus we gaan naar het monument net er buiten, we moeten daarvoor een zeer slecht onderhouden weggetje op, hopende geen tegenliggers tegen te komen, en kijken tegen een heel lelijk ogend monument aan. Er zit natuurlijk een geschiedenis aan vast, Franco heeft dit monument laten neerzetten, een strijdbare engel die een kruis in de vorm van een zwaard in haar handen draagt. Na de dood van de fascistische dictator is het vernield door een bom. Het is een van de weinige plekken op deze hoogvlakten waar je ver over de grote Spaanse tafelberg kan uitkijken. We gaan verder en rijden  (CM 412) een gedeelte van de "ruta de Don Quichot" die Don Quichot ooit op zijn oude paard Rossinant met zijn metgezel Sancho Panza hebben gereden. Wij gaan naar Almagro waar we eerst maar eens een bar in duiken voor een wijntje, hier wordt je afgerekend op het aan de bar zitten of aan een tafeltje, scheelt een paar 10 euro centjes, maar de tapas die je er gratis bij krijgt zijn zo lekker en dan nog is het maar € 1,50 per glas aan een tafeltje.

 's Avonds over de Plaza Mayor slenteren, een van de mooiste van Spanje en  prachtig in kerstsfeer met zijn Arcades de groen geschilderde erkertjes boven elkaar, en popperige architectuur stamt uit 1372. Ook op het Plaza Mayor is een uit de 16e eeuwse Theater gevestigd. We drinken een koffie en bij het verlaten van het café vergeet ik mijn tasje, er wordt geroepen en ja hoor, eerlijke mensen bestaan echt! Wat ben ik ze dankbaar. Alles wat belangrijk is zit in dat ding. We worden door een inwoner gevraagd binnen te komen om naar de kerststal te kijken.

Het is niet zomaar een kerststal maar heel Bethlehem is nagemaakt, prachtig met watervallen, bergen, weides met dieren en de stal natuurlijk. Voor we verder rijden gaan we eerst het centrum in  met daglicht is het erg mooi. Dan gaan we verder (via allerlei kleine weggetjes) naar Consuegra, waar je de ruïne van het kasteel en specifieke La Mancha molens van verre al ziet staan, dit zijn de reuzen waar de dwaze edelman tegen vocht.

We kijken goed uit dat we geen klap krijgen van een molenwiek, je zal toch als tragische ridder verder moeten? We  rijden naar Puerto la Pice, hier is de herberg waar de waard Don Quichot tot ridder heeft geslagen. We rijden door grote vlaktes waar we vooral veel rode aarde zien met heel veel wijnbouw en olijfboomgaarden, de dorpen gaan geheel op in het landschap, wonderlijk,  naar Campo de Critane.  De molens zijn een bezienswaardigheid en ja die bekijken we ook zo, we maken foto's en vinden het grappig. Alle molens hebben een naam.                                                                                                                                                                                                            Hier blijven we overnachten en krijgen een werkelijk mooie zonsondergang te zien zo hoog boven de stad. Ook hier veel wit met blauwe huisjes. Bewolkt en koud, 8 gr, maar gevoelsmatig rond het vriespunt als we naar El Toboso rijden, 10 km over een erbarmelijk slecht weggetje met een troosteloos uitzicht, hier woonde de eenvoudige boerendochter  Dulcinea. Don Quichot had bedacht dat er ook een jonkvrouw moest zijn om voor te vechten. Als een ijzeren maagd staat zij op het plein met de dolende ridder in aanbidding op zijn knieën. Mota del Cuervo is niet bijzonder. We gaan ook nog maar even naar de plaats Argamasila de Alba, waar de schrijver in de gevangenis heeft gezeten, de gevangenis is nu een museum. Dulcinia staat hier in steen. Vanaf hier is er eigenlijk alleen maar wijnbouw, zo ver je kunt zien.

We rijden op de CM 3115 en het wordt wat heuvelachtig, bij het stuwmeer is een bezienswaardigheid, de Ernita de Peñarroya, een Burcht waar een Mariabeeld achter tralies wordt bewaard, deze zou gegeven zijn door een hoofdman van de Moren die verslagen waren door de christenen. De hoofdman heeft zijn leven proberen te redden door Maria aan hen te geven. We vervolgen onze weg. Wat waren verwend de laatste dagen, koude nachten maar overdag zonnig en zonder wind gewoon heerlijk warm. Met regen gaan we verder naar de Lagunas del Ruidera, dit is een zeer toeristisch gedeelte met veel campings, hotels, strandjes enz,  alles gesloten. Maar mooi met prachtige heuvels en watervalletjes. Via een klein weggetje gaan we naar Ossa de Montiel op 1000 mtr hoogte en kijken we uit over de hoogvlakte van Ciudad Reaal. Ook hier veel wijnbouw. Over de N 430 ri Solana, 10 km voor San Carlos de Valle rijden we de CR 644 in. Een schattig stadje met een rode kerk en mooi plein met arcades. Weer terug de CR 644 op naar de CM 412 waar we in Villanueva de los Infantes een stop maken. Natuurlijk hier ook een mooi beeld van de gekke ridder met zijn helper. Hier blijven we een hapje eten, we vinden een internetcafé met WiFi, maar helaas lukt het niet om dit verslag te verzenden. Hier in het binnenland van Spanje is het hopeloos. Het is wel leuk te vermelden dat CR voor de provincie Ciudad Reaal staat, CM voor Cuenca, EX voor Extremadura. Wat ook leuk is dat zijn de tapa's die je altijd ongevraagd bij elk glas wijn krijgt, niet zomaar een paar olijven of nootjes maar stokbrood en vlees of champignons, ham enz, Maar vandaag kregen we iets op ons stokbroodje wat eruit zag als ingewanden, het smaakte erg vet dus hebben we het ingepakt en voor Xanti meegenomen, die vond het heerlijk. Elke plaats waar we door komen heeft wel een beeld  van Don Quichot met zijn kreupele paard staan of hangen. Van de 2500 km's die hij afgelegd schijnt te hebben doen wij er maar een paar honderd.   

Groetjes J/P