Coimbra - Baira - Tras-os-Montes

26 maart 2015

We starten met dichte mist gelukkig trekt dit in de middag op en gaan richting Porto.

Overal waar we rijden zien we de Espigueiros, een merkwaardig soort schuurtje voor de opslag van mais, op granieten poten en houten latten waar spleten tussen zitten zodat het mais niet kan rotten en de muizen er niet bij kunnen komen.

Tot Vila Nova de Gaia waar de porthuizen zich bevinden rijden we om vanaf hier de  Douro te gaan volgen.  Deze rivier  komt van de Pyreneeën (Spanje) en meandert richting  Porto waar die eindigt in de Atlantische oceaan.  

5 stuwdammen in het Portugese deel hebben de Douro bevaarbaar gemaakt. Voor deze er waren was de rivier zeer gevaarlijk. 

Midden in de rivier de verschrikkelijk Cachao da Valeira waar, toen de rabelos-boten nog voor het vervoer van personen en wijnvaten zorgden naar Porto, het toneel is geweest van veel rampen, de ingenieurs konden de ergste stroomversnellingen op dit gedeelte niet de baas. 

In 1976 werd het water pas met de Valeira-dam (6 meter) bedwongen.

—Joseph James Forrester, kwam uit Engeland om bij het portbedrijf van zijn oom te gaan werken. Hij was enthousiast, viel de producenten aan omdat die de wijn aanlengde, bestudeerde de druivenziekte, Oidium tuckeri en tekende gedetailleerde kaarten van het Dourodal. Daarom gaf  Pedro V hem de titel van Barao.  In 1862 kapseisde Forresters boot bij Cachao de Valeira. Hij werd de diepte ingetrokken door zijn geldbuidel, maar de dames in zijn gezelschap overleefden het, zij bleven drijven op hun hoepelrokken.— 

Het Portugese deel staat bekend om de Quinta’s, (wijngaarden) waar de druiven voor de Port groeien.  Port wordt nog steeds Vinho-Fino genoemd en was vroeger de naam van de Vinho do Porto, deze kreeg de naam pas bij wettelijk decreet van 1807.

Het is een versterkte zoete wijn die verkregen wordt door 3 delen gedeeltelijk gegiste rode wijn, afkomstig uit het gedemarqueerde gebied van de Dourovallei te mengen met een deel aquardente (een soort jenever) gemaakt van wijn. Na zo te zijn behandeld wordt de wijn naar de opslagplaatsen van Vila Nova de Gaia gebracht waar hij jarenlang rijpt in houten vaten vooraleer te worden gebotteld. Wij nemen de Zuidkant en rijden over de N222 waar we vaak tot grote hoogte, soms wel 8 tot 9 meter,  boven de rivier uitkomen, dit biedt ons fantastische uitzichten op de Dourovallei.  De weg is goed maar we schieten niet echt op omdat het vaak steil en smal is. De tijd heeft stilgestaan in de piepkleine dorpjes waar we door komen. De  Amandelbomen staan hier nog volop in bloei.

Na Paso de Requa (campercontact), komen we de wijngaarden van de grote Porthuizen tegen, Sandeman, Ferreira, Ventozoe,

dit is 1 van de grootste Quinta’s, de wijngaard ligt in Costa do Roncao, hier liggen de wijngaarden die algemeen worden beschouwd als van superieure kwaliteit. 

We willen een rondleiding bij Sandeman (1790), maar bij aankomst 13.00 uur gaan de deuren dicht. 

Dan maar naar Pinhão, bestaat uit 1 straat en ± 1000 inwoners. Langs de Douro een boulevard, het is een handelsstadje voor wijnen, we worden door een vriendelijke restauranthouder naar binnen gelokt, hondje mag mee, en zeg dan maar eens nee. Het is een klein huiskamer restaurantje er staan ongeveer 6 tafeltjes voor 4 en 3 tafeltjes voor 2 personen. Een heerlijk glaasje port als welkom, door de restauranthouder zelf gebotteld, je hebt geen keus iedereen eet hetzelfde menu, vlees met bot en spinazie, worstjes, groenten (aardappels, peen, ui, paprika, vlees), grote witte bonen met vlees, rijst, olijven en brood, heel traditioneel zoals hij zei en het was heerlijk. Xanti wordt ook niet vergeten en krijgt regelmatig een stukje worst. We kopen hier een lekkere fles zelfgemaakte port en rekenen af. 

Als dank nog een glaasje port, de fles wijn waar we weinig van hebben gedronken (we moeten nog rijden) wordt meegegeven en als we buiten komen zien we een bakje eten staan, voor de zwervers, katten en honden. 

We lopen rond het stationnetje, dit is versierd met  Azulejos wandpanelen, dit zijn wandtegels die we ook 3 jaar terug in het station van Porto tegen kwamen, alleen nu met de geschiedenis van deze streek erop.

Het weer is inmiddels zeer aangenaam geworden, overdag rond de 22º en de avonden zo’n 10 tot 14º.

Een paar dagen niets doen trekt ons wel en we rijden een mooie plek op langs een uitloper van de Douro. We staan in een dal en zien op de flanken van de bergen druivenranken en olijfbomen, genieten is dit. We krijgen bezoek van Boris, een prachtige witte hond die jankt als een wolf, komt 6x per dag iets lekkers halen, het is gelukkig geen zwerver hij hoort bij een huis boven aan de weg, ook de eenden hebben het door dat ze van ons te eten krijgen en komen elke dag kwaken. 

Na 5 nachten trekken we verder, we zijn aardig bijgekleurd en onze voorraad eten is, met zoveel mee-eters, op dus we moeten ook aan de boodschap.

Over de N222 rijden we naar Vila nova de Foz Côa, hier was op het einde van de vijftiende eeuw een joodse kolonie die de plaats welvarend maakte, helaas is daar niets meer van over, er brak een cholera-epidemie uit en nog een paar rampen die duizenden  slachtoffers eisten. 

Wij doen hier onze inkopen en als we bij de slager 2 karbonades bestellen vraagt hij dos kilo? en laat zijn bulderende lach horen. Met een kar vol komen we buiten.

Pocinho was ooit een belangrijk spoorwegstation maar ligt er nu troosteloos bij. Een oude bijna weggeroeste stoomlocomotief van Duitse makelij en een goederentrein       met remhuisje zien we nog staan op een smalspoor uit het begin van de vorige eeuw.  We rijden weer op de N 222.

In Almendra is het feestelijk te zien aan al die verlichting in de straten, in het kerkje ligt Jezus aan het kruis al klaar, het is tenslotte de “heilige week”.

Hier gaan we de N332 op naar Castelo Rodrigo een voormalige vesting en zien al van verre de ruïne. Toch wel heel leuk om er rond te kijken er zijn wat aardige antiek-winkeltjes. Heel vreemd maar ook hier wonen nog steeds mensen. 

Als we door Figueira de Castelo Rodrigo komen zien we de Adega- Cooperatieva, deze wijn is van goede kwaliteit. Verder over de kronkelende 221 in de provincie Beira Alta naar Barca de Alva, een zeer mooie weg door een indrukwekkend maanlandschap. Dit dorp is een grens tussen Portugal en Spanje. Hier stappen bussen vol vakantiegangers over in het cruiseschip om een aantal dagen over de Douro te varen.

Vanaf nu volgen we de Douro weer en aan de andere kant van de oever zien we Spaans grondgebied. We rijden nu ook de provincie Tras-os-Montes in en met veel draaien aan het stuur  komen we in Freixo de Espana a Cinta, wat eigenlijk, essenboom met het zwaard aan de gordel, betekend.In het boek wat we bij ons hebben over Portugal lezen we dat deze naam is afgeleid van de dikte van een essenboom waar koning D. Diniz (1261-1325), die hier zeer van onder de indruk was, zijn zwaard in hing. De camperplek is om 18.00 uur al gesloten met een groot hek en ziet er erg ongezellig uit, ligt ook buiten het stadje. Wij vinden in het centrum een heel mooi pleintje waar we de camper neerzetten. De volgende morgen gaan we de naar Igreja Matriz waar we de 7 kantige toren zien en tot de eerste etage naar boven lopen om het uitzicht te bewonderen. De kerk is open en we vragen naar het schilderij waar Mattheus met bril op is te zien. (geen foto’s). We krijgen uitleg van een vader die met zijn kinderen rondloopt, dat de koning door de klim naar boven zo moe was dat hij het zwaard daar tegen de boom heeft geplaatst, (iets anders dan wat er in het boek staat). Wat de legende ook mag zijn, het is een leuke foto geworden. De plaatselijke VVV kon ons niet helpen, ze sprak geen Engels, wat dat betreft hebben we overal waar we kwamen meer aan de plaatselijke (jongere) bevolking gehad waarvan er velen Engels spreken en het leuk vonden om ons ongevraagd van alles te vertellen over de plaats of het land.

De N221 blijven we volgen ook al gaan we regelmatig van de weg af om door een dorpje te rijden. Op weg naar Miranda do Douro, Parc natural Do Douro International,  komen we nog langs de ruïne van een oud spoorwegstationnetje. Na de lunch bij het uitzichtpunt in Lagoaca (500 m boven de Douro) rijden we steil naar beneden over een zeer smal weggetje. Een prachtig punt om te overnachten met je voeten in de Douro zeer stil en de vale gieren cirkelen boven je hoofd. Maar wij gaan verder en na Mogadoura rijden we op de hoogvlakte. Natuurlijk willen we, de stuwdam (barragem) in de plaats Picote van Portugal nog                  zien, deze en nog een paar dammen zorgen jaarlijks voor ongeveer 2,6 miljoen kWh hydro-elektrische energie. Het biedt ons een grandioos gezicht op de steile rotsen tussen Portugal en Spanje. 

3 april “15 goede vrijdag,

Miranda do Douro, een voormalige vesting op de steile oever van de Dourokloof en de grens met Spanje,  met ongeveer 2000 inwoners heeft stadsrechten vanaf 1136.         Door een stadspoort komen we  bij Sé de kathedraal, (eind 16e eeuw) waar we meelopen met de processie totdat we gezellige muziek horen vanuit een feesttent we stappen de stoet uit en vermaken ons de rest van de avond met een wijntje, muziek en een paar plaatselijke bewoners die in Duitsland hebben gewerkt.

Dit plaatsje is ook apart om zijn taal, hier wordt Mirandees gesproken en gezongen zoals wij van de leden van de band horen die we na afloop spreken. 

We verlaten Portugal over de laatste stuwdam en zien rechts van ons enorme rotsen liggen die van de berg gedonderd zijn, je zal er maar toevallig net rijden! 

Portugal is een prachtig mooi gevarieerd land, de mensen zijn super vriendelijk, hulpvaardig en trots, een paar voorbeelden, we staan op een overnachtingsplek en er komen 2 jonge mannen in de auto bij ons staan, stappen uit en maken een praatje in het Engels het zijn studenten, ze leggen ons de plekken uit die we zeker moeten bezoeken omdat het zo mooi en bijzonder is, een vrouw komt een praatje maken, we kunnen portwijn krijgen, ze spreekt wat Duits, we lopen langs de kant van de weg en een automobilist stopt en vraagt of hij ons een lift kan geven, en overal waar we staan komen ze een praatje maken, maar helaas verstaan doen we ze niet altijd. Als we bv sinaasappels  kopen langs de weg en we willen iets extra’s geven dan zijn ze beledigt en krijgen we er nog een paar bij. 

Er zijn nog veel zwerfhonden en katten  maar ze zien er niet slecht uit, wat vooral mij een goed gevoel geeft.

De Douro is een grens van 100km tussen Portugal en Spanje waar we verder de Duero gaan volgen. 

Lieve medereizigers, het is weer een heel verhaal geworden, maar ja, we zien ook zoveel……….. groetjes J/P