Van Alanya naar Ipsala

Alanya is een zeer drukke toeristen plaats, resorts en flatgebouwen lijken uit de grond gestampt te zijn, toch ziet het er niet ongezellig uit, mooie zandstranden soms door de weg gescheiden.
De kaap is met muren versterkt er binnen ligt een de oude Selsjoekse stad Coracesium nu Alanya. Je kunt vanuit het centrum naar het hoogste punt klimmen, is 5 km. Hier ligt het kasteel, Ic Kale. Tot in de jaren 70, vorige eeuw, was dit een provinciestadje. Het mooie Cleopatrastrand dankt zijn naam aan Antonius Pompeius die hevig verliefd was op Cleopatra, hij schonk de stad en de omgeving aan haar.
We volgen wederom weg 400, soms 2 en dan weer 4 baans langs de vlakke kust. Moeiteloos rijden we door Antalya heen ondanks dat het best wel druk is, voorbij Kemer slaan we linksaf naar Cirali en gaan 7 km naar beneden. Op Campercontact lezen we over een grote plaats met toilet enz maar wij vinden een kleine parkeerplaats aan het strand vlakbij restaurants, pensions en winkeltjes. Dit is genieten van zand, zee, zwemmen, fietsen en lezen, 3 dagen lang. We staan op loopafstand van de resten van Olympos. Met de fiets gaan we naar de eeuwig brandende vuren van Chimaera. Hier ontsnapt methaangas die uit zichzelf gaat branden, je kunt het met zand doven maar zodra dat weg is vlamt het weer op. In de Griekse mythologie was de Chimaera een vuurspuwend monster met de kop en het lijf van een leeuw, midden op de rug een geitenkop en een slang als staart. Bellerophon verslaat op zijn vliegende paard Pegasus de Chimaera.
In een half uurtje stijg je via de rotsen 1 km lang en 500 meter hoog naar de vlammen, deze komen naar buiten uit spleten en gaten in een kaal rotsplateau dat op zee uitkijkt. Men gaat ervan uit dat toen de vlammen groter waren dit een baken voor de scheepvaart was.
Pieter gaat alleen de berg op, en ik blijf samen met Xanti en een glaasje thee in het restaurantje wachten.
Xanti is namelijk behoorlijk ziek geweest. Het klimmen en trappen lopen is haar teveel geworden. Ze kon niet meer staan en viel steeds om en ze wilde niet meer eten en had pijn. Ze is natuurlijk ook al bijna 12 jaar dat vergeten we wel eens omdat het zo'n dapper hondje is. Het gaat nu weer goed  met haar, we zijn behoorlijk geschrokken dus houden we haar in de gaten en laten haar niet meer zoveel klimmen. Gelukkig met wereld dierendag wilde ze wel eten en hebben we heerlijke hapjes voor haar gemaakt.
Maandag 5 oktober 2015.
We vervolgen onze weg (400) , bij Demre ook wel Kale genoemd maken we een stop, dit is de plaats van ons aller St Nicolaas die rond 300 n Chr. in Patara geboren werd en de bisschop van Mira werd.
We volgen de bordjes "Noël Baba". die ons naar de 11e eeuwse Basiliek leidt. Aan de kerk is nogal wat gerestaureerd onder anderen in opdracht van de Russische tsaar Nicolaas de 1e. In de kerk is de beschadigde sarcofaag te zien waar Nicolaas begraven zou hebben gelegen totdat zijn resten in 1087 werden gestolen en overgebracht naar de stad Bari in Italië waar hij nu nog begraven ligt. Op de vloeren zien we nog resten van mozaïek werk en beschilderde fresco's treffen we aan.
De lokale legende verteld waarom de bisschop gezien werd als goedheiligman. Hij maakte het mogelijk dat arme meisjes konden trouwden door hun een bruidsschat te schenken. De zakjes munten gooide hij door de ramen of door de schoorsteen naar binnen.
Zo is hij beschermheilige van de kinderen geworden maar ook van zeelui en van de stad Amsterdam en zelfs van heel Rusland, wat duidelijk te zien is aan al die Russische taal boven de winkels en de iconen die we in de straten zien. En al die Russische toeristen. Het is jammer dat de Turken hebben besloten dat de kerstman meer in het laatje zou brengen dan sinterklaas, vandaar dat we overal kerstmannetjes zien.     Onderweg zien we ontzettend veel met plastic afgedekte kassen. Hier worden paprika's, pepers, aubergines maar vooral tomaten verbouwd. Na een km of 80 slaan we af en gaan ri Sogüt daar pakken we de E87 naar Denizli.
Als we Pamukkale inrijden komen er meteen mannen op ons af, om een boekje te kopen, voor een camping, ook komen er jongelui vragen of ze in de camper mogen kijken.  We kopen een boekje en rijden achter de man van de camping aan. Een mooi plekje in de schaduw € 12,00, incl alles en met zwembad. Dezelfde middag lopen we de kalkstenen rotsen op. 25 Tl pp. Wanneer het hete kalk- en koolzuurhoudende water afkoelt, verdampt de koolzuur en slaat de kalk neer. Het water verspreidt zich in alle richtingen en zo ontstaan de terrassen en ondiepe poelen. De schoenen moeten uit en we waden door het warme water wat naar beneden stroomt, Het is jammer dat de terrassen niet meer gevuld zijn en dat er nu kunstmatige poelen zijn aangebracht. Maar het blijft uniek en staat daarom ook op de Wereld erfgoed lijst. Boven aangekomen doen we de schoenen weer aan en dwalen we eeuwen terug in de tijd, een complete stad is hier opgegraven, Hierapolis, deze stad werd in de 2e eeuw voor Chr. gesticht en als heilig beschouwd. De ruïnes zoals ze er nu zijn stammen uit de Romeinse tijd. Onder de bogen van de Triomfpoort wandelen we door een 2 km lange hoofdstraat, We lopen door necropolis (dodenstad). De tombes stammen uit de Hellenistische tijd. Er werden allerlei vloeken op de tombes gezet zodat de levenden blijvend respect voor ze zouden hebben.
Dit is een van de vloeken:
Moge hem die de tombe schendt en hij die hiertoe aanzet, geen kinderen en levensvreugde geschonken worden, moge hij geen land vinden om te bewandelen noch een zee om te bezeilen, maar laat hem kinderloos en verlaten, verminkt door elke denkbare vorm van kwelling omkomen, en moge hij na zijn dood getroffen worden door de wraak en vergelding van de goden in het ondermaanse, En dezelfde vloeken moge degene treffen die nalaat hem te vervolgen!
Tja.................
Boven op de heuvel ligt het theater (200 jr na Chr). We dwalen af en de schoenen gaan weer uit, heerlijk dat warme water over onze voeten   
Binnendoor op zoek naar de 585 rijden we door katoenplantages, de boer en zijn vrouw die   het werk waren komen op de tractor langs, ze willen op de foto! We moeten een stop maken om de koeien door te laten.
De 585 gaat midden door een vallei waar we alleen maar aan beide kanten druivenvelden zien en dat uren achter elkaar. We volgen de bordjes Manisa. Het is bewolkt en er hangt aardig wat smok boven ons. De temperatuur is nog steeds gemiddeld 28gr.
Vanaf Manissa gaan we naar Menemen om hier de 550 op te rijden naar Bergama en daar nemen we de 555. Eindeloos rijden we door olijfboomgaarden, de olie uit deze regio wordt als de beste van Turkije beschouwd.
Op het strand van Assos komen we vast te zitten. Geluk voor ons zijn er 2 mannen aan het vissen en die hebben een jeep bij zich. Het is toch nog een hele klus de blauwe eruit te trekken.
In de Hellenistische periode was Alexandria Troas de grootste stad van Troas. De discipel Paulus is hier een aantal keren op zendingsreis geweest. In handelingen 20,7-12 staat beschreven hoe hij tot diep in de nacht het woord voerde, een jongen die op de 3e verdieping in het raam zat en naar hem luisterde viel in slaap en stortte naar beneden, Paulus liep naar hem toe en sprak de woorden: "weest niet ongerust, want er is nog leven in hem" Inderdaad werd de jongen enige tijd later levend naar binnen gebracht.
Er staan nog wat zuilen en bogen van het badhuis. We zijn op weg naar Troje maar als we daar aankomen is het al gesloten, morgenochtend 8 uur open. We rijden door naar Kumkala en over een zeer slechte weg (8 km) komen we in het donker aan op de camperplek aan het strand van Papaz, Yenikoy (campercontact). Er staan 2 campers. De Turkse mannen komen meteen naar Pieter toe en verwelkomen ons. Als ze de volgende morgen vertrekken krijgen we een plastic tasje met paprika's, pepers en tomaten. Voor ons de Egeïsche zee, het kleine eilandje die we zien is Tavsan Ad. Grote en kleine boten passeren ons, de koeien lopen om ons heen, hoe idyllisch, we blijven en laten Troije voor wat het is.

Zaterdag 10 oktober 2015
Vanuit Yenikov volgen we het bordje Uvecik deze weg is prima te rijden en als we op de 550 zijn zien we toch nog het paard van Troije we maken er een foto van en van de Dardanellen waar we langs rijden.In Canakkale nemen we de ferry over de Dardanellen, dag Azië, naar het schiereiland Gallipoli en meren aan in het stadje Kilibashier waar we meteen het fort gaan bekijken. We staan weer op Europese bodem.        We blijven ook hier de 550 volgen, de meter van de diesel zit nu toch wel erg in het rood we vragen waar we een tankstation kunnen vinden en worden een weggetje ingestuurd, maar na kilometers nog geen tankstation, weer terug en uiteindelijk begrijpt iemand wat we vragen en worden we naar Eceabat gestuurd, het wordt nog spannend maar we redden het!
Op dit gedeelte is er in de eerste wereldoorlog zwaar gevochten en zijn er veel verliezen geleden.
Turkijë had de kant van de Duitsers gekozen. De geallieerden vielen dit schiereiland aan met een grote Engelse vloot waar Winston Churchill op dat moment minister van marine was, om de Dardanellen (de zeestraat naar de Zwarte zee) te veroveren.
De Turken onder Duits commando boden hevige tegenstand. De luitenant Mustafa Kemal, (de latere Atatürk), commandant van het 57e regiment, wist de vijand tegen te houden. Eind 1915 trokken de geallieerden zich terug en bleven de Dardanellen in Turkse handen. Het slagveld is nu een park met vele begraafplaatsen. Er kwamen totaal 130.000 mensen om het leven. Jaarlijks rond 25 april, Anzac Day, bezoeken veel nazaten uit Australië en Nieuw Zeeland dit park.
Er liggen waarschijnlijk nog resten van de gevallenen, talloze zijn nooit geïdentificeerd, men wil niet dat er gebouwd wordt. Het is een prachtig park die een hele berg beslaat. Het ruikt er naar dennen, bloemen en kruiden.
Er zijn heel veel zwerfhonden en katten in Turkije, maar over het algemeen zien ze er goed uit. We zien dat ze toch hier en daar gevoed worden.   Thee drinken is een ritueel. De thee komt van de theeplantages bij Trabson. Thee zet je niet zomaar daar zijn de theehuizen voor, het kan zomaar gebeuren dat je thee besteld bij een restaurant, die belt het theehuis en dan komt er een mannetje een blad met de theeglaasjes brengen. Het theehuis heeft vele functies maar alleen voor mannen. In een traditioneel gezin waar dochters zijn ontvangt de vader zijn vrienden in het theehuis, het fungeert ook als uitzendbureau, als je een klusjesman nodig hebt vindt je hem daar. Er worden nieuwtjes uitgewisseld, de politiek wordt er besproken en er worden spelletjes gespeeld. Ze zitten dagelijks vol.
Turkije is een prachtig land om met de camper door te trekken, en absoluut veilig. De mensen zijn zeer vriendelijk en gastvrij, maken graag een praatje met je, bieden altijd thee aan ook als je tankt of zoals ik bij het winkelen wanneer Pieter een moskee, kerk of museum bezoekt, Xanti mag nooit mee naar binnen. Staan we voor stoplichten te wachten is er altijd iemand die vanuit zijn auto ( het zijn altijd mannen) willen weten waar we vandaan komen hoe we het vinden enz. Ze toeteren en zwaaien naar ons, op de campings hadden we meteen een "familie" gevoel. Heel erg leuk.
Het eten is hier heerlijk bij alle maaltijden krijg je brood altijd vers gebakken. De meze, (voorafjes) is zo veel dat je meestal al genoeg hebt. De alcohol is hier behoorlijk kostbaar dus als je een alcoholprobleem hebt kun je beter naar een ander land aan, zelfs de Raki is hier peper duur.
Overal kun je langs de weg picknicken, altijd is er water bij. Ook bij de gebedshuisjes die je onderweg ziet, kun je het water drinken.
Het verkeer is gek, kijk niet raar op als je op een 4 baansweg een tegenligger tegenkomt , die moet een paar 100 meter verderop linksaf!  Door rood rijden? Ach waarom niet?
Alles kan hier in Turkije zoals de mensen, die we spraken en hier zijn gaan wonen, ons vertelde.
Jammer dat de mensen alles op straat donderen, er zijn veel en overal containers dus het hoeft niet!
10 oktober:  Het bericht van de zelfmoordaanslag in Ankara met zoveel doden en gewonden doet pijn en dat terwijl ze demonstreerde voor de vrede! 
We zijn 4 weken en ruim 4500 km's door Turkije getrokken over meestal erg goede wegen en al die tijd prachtig weer gehad maar bij het verlaten van dit mooie land regent het.

Het is super, groetjes