Van Ankara naar Alanya

25 september 2015
Voor we vertrekken publiceren we eerst nog even ons reisbloq Het is kw over 12 als we de camperplaats bij het hotel verlaten en de 373 volgen en overgaat in de 750 naar Aksaray. Onderweg komen we langs Tuz Golü, een zoutmeer en een van de grootste meren van Turkije deze is het grootste gedeelte van het jaar niet dieper dan 2 meter. Het is ontzettend druk iedereen loopt een plastic zakje te vullen met het zout. Ook wij lopen er even overheen maar nemen geen zout mee, met al die vuile schoenen eroverheen zag het er niet smakelijk uit. In Aksaray gaan we verder over de 300 naar Nevsehir,  hier vandaan volgen we Urgün en ineens zitten we in een droomwereld, zo mooi met de prachtigste kleuren bergen, puntmuts rotsen dit is Cappadocië wat, mooiste paardenplaats betekend. In Göreme vinden we een staanplaats bij camping Dilek. 35 tl  pn. Het is een eenvoudige camping maar de ligging is super omdat het midden in het centrum van dit tufsteengebied ligt en je veel dingen te voet kunt gaan bekijken en je meteen dit leuke toeristische stadje in kunt lopen. We staan naast een stel dat een reis naar Bangkok heeft gemaakt en nu op de terugweg is.

We boeken voor een Folkloristische avond met dans, eten en drinken inbegrepen, Ballonvaart en een rondje langs alle bezienswaardigheden met een privé chauffeur, camping mede eigenaar en Nederlands sprekend) Sahin. Zaterdagavond worden we naar het Yasar Bara restaurant gebracht, dit ligt een meter of 30 onder de grond, het is knus en we zitten met zijn tienen aan een grote tafel. Onze tafelgenoten zijn 8 jongelui uit Syrië, we vermaken ons uitstekend met hen, zeker wanneer we met elkaar gaan dansen. Het eten is prima de hele avond door, drinken is ook bij de prijs inbegrepen, € 35,00 pp.
Er worden verschillende dansen uitgevoerd en op het eind van de avond komt er een cilinder uit het plafond waar een buikdanseres in staat. Het geheel is allemaal een beetje amateuristisch maar wel heel leuk      De volgende ochtend moeten we al vroeg bij de buren zijn, Kaya Balloons, om kw voor 6 krijgen we daar een ontbijt, een droog broodje en koffie of thee, waarna we in een busje vertrekken naar de plaats waar de ballon met mandje ligt.
Om 7 uur gaan we de lucht in samen met 140 andere ballonnen. Het is een spectaculair gezicht al die ballonnen in de lucht zo bij zonsopgang. De stilte in de lucht, het schouwspel onder ons, indrukwekkend.  De wind draait  dus de landing komt ergens anders uit dan de piloot had verwacht, het busje en de auto die de ballon op komt halen volgen ons. We krijgen een certificaat, champagne en we kopen de foto die van ons is gemaakt. We doen een gift in de Tip-Box en om half 10 zijn we weer terug bij de camping om een luierdagje te nemen.
28 september 2015,
10 over 9 vertrekken we vanaf de camping om een autotocht met Sahin te maken langs de bezienswaardigheden te beginnen bij de roze vallei. De stenen bergen zijn roze gekleurd bij nat weer is het intensiever van kleur. Als eerste gaan we naar het openluchtmuseum, we lopen naar boven over het plein, waar de soldaten eeuwen terug vochten, naar het kasteel. Hier zien we hoe ze wijn maakten, de paardenstallen, waar de mensen sliepen, kookten enz. Er was een sociale controle door middel van de postduiven, het postkantoor. Als er een bakje niet gevuld was met voer dan ging men kijken waar die persoon was. Ook nemen we een kijkje in de kerk, uitgehakt uit een vrijstaande steenkegel, we zien waar ze de lijken in legden tot de familie er was, daarna was de begrafenis. Op verschillende muren staan tekens.
Er worden in Turkije nooit graven geruimd, ook mag je in je eigen tuin begraven worden.
We rijden langs een begraafplaats en zien verschillende geloven naast elkaar liggen, joden, christenen en moslims. Dat is heel bijzonder.
Er zijn veel valleien zo bezoeken we ook de kamelenvallei en de vallei van de liefde, het een is nog grilliger en mooier dan de andere. De tufsteenkegels zoals ze genoemd worden zijn ontstaan doordat de vulkanen Erciyes en Hasan gelijktijdig zijn uitgebarsten. Uit de een kwam lava en uit de andere as, uit deze vermenging is dit gesteente ontstaan, zacht met harde deeltjes erin. Men hakte deze tufsteenkegels uit tot woningen, kerken, dierenverblijven. Het tuf is zacht en gemakkelijk met eenvoudige werktuigen uit te houwen zodat het logisch is dat dit gebied al duizenden jaren voor Chr. bewoond was.
Het is een zeer vruchtbare grond waar de boom- en wijngaarden het goed op doen. Er zijn nog mensen die huizen in deze grotwoningen waar ook ontelbare duiven nestelen, hun uitwerpselen zorgen voor een blijvende vruchtbaarheid van de bodem. De wijn is erg lekker daar kunnen wij van meepraten. Avanos ligt aan de rivier Kizilirmak (de rode rivier), en is de langste waterweg van Anatolië, hier lopen we over een brug die over de rivier hangt en we bezoeken hier een tapijtweverij. Prachtige kleden zien wij en het is bijna bovenmenselijk wat die vrouwen maken, er worden wat kleden voor ons uitgerold en krijgen uitleg wat het voorstelt en waar we op moeten letten mochten we een kleed kopen. We bezwijken niet voor de verleiding. Dit stadje is erg bekend om zijn aardewerk wat te maken heeft met de rode klei die ervoor gebruikt wordt, er zijn dan ook verschillende pottenbakkerijen. Hier bezwijken we wel door 2 wijnglazen te kopen. In het park zien we dat de zwerfhonden goed worden verzorgd. s-Avonds een heerlijke stoofpot zoals ze die alleen maar maken in Cappadocia en de dag kan niet meer stuk.
We vertrekken van deze gezellige en gemoedelijke camping en bezoeken de onderaardse stad Derinkuyu,(diepe bron) men heeft vastgesteld dat de eerste ondergrondse laag door de Hettieten werd uitgegraven. Er zijn ook nog Romeinse objecten in de gangen gevonden, maar het meest waarschijnlijk is dat de christenen met hun nijvere handen de grootste omvang hebben gemaakt.
Wij dalen zo’n 50 meter diep af door smalle tunnels en trappen. We zouden makkelijk kunnen verdwalen als er geen pijltjes waren, maar je kunt ook gebruik maken van een gids. Het is eigenlijk een flatgebouw met 7 lagen, de eerste lagen bestaan uit keukens, wijnkelders, stallen en slaapkamers. In de diepere lagen vinden we de kerken, wapendepots, ontmoetingsruimten, graven en kerkers.
Enorme molenstenen die voor de ingang werden gerold zorgden ervoor dat de stad een onneembare vesting werd. Als je last hebt van je hart of astmatisch bent kun je beter maar niet naar beneden gaan.
Wij vonden het enorm indrukwekkend.

Door de steppen van Annatolië rijden we verder richting Nigtas, onderweg nemen we de snelweg, een 3 baansweg waar wij bijna alleen rijden, saai, daarom gaan we bij Kemerhsar de snelweg af  richting Ulukisla om uiteindelijk in Mersin in de files terecht te komen. Het is inmiddels een uurtje of 7 en hartstikke donker het wordt tijd om een plekje voor de nacht te vinden, Er zijn geen camperplaatsen of campings, normaal geen probleem voor ons omdat wij vrije camperaars zijn. We zoeken de kust op en komen rond 20.00 uur bij een resort in Tomük, waar we onder het oog van de portier toestemming krijgen om daar te overnachten.
Pieter voelt zich wel thuis hier, terwijl ik de boel aan het schoonmaken ben  drinkt hij thee met de portier!
Langs de kust (weg nr 400) gaan we verder het is een aaneenschakeling van enorme hotels, flatgebouwen en resorts. En het is hier weer boven de 30gr. Het heeft flink geregend dus vochtig.
We komen bij het kasteel in de zee. Kiz Kalesi, het maagdenkasteel. Het bestaat eigenlijk uit 2 kastelen een op het land en een 200 meter verder in zee. In oorsprong waren ze verbonden door een dam. In de 1e eeuw was dit in handen van piraten totdat ze door de Romeinen werden verdreven. In de huidige vorm zijn ze gebouwd door de Armeense koningen van Cilicë in de 12e eeuw.
De naam van het kasteel is ontleend aan de legende dat er een prinses leefde aan wie was voorspelt dat ze door een slangenbeet zou sterven. Omringd door water zou ze veilig zijn. In een mandje vijgen die haar gebracht werd zat een slang die haar de dodelijke beet toebracht. Je pad kun je nooit ontlopen!
Bij Aydincik verlaten we de kustweg om het Taurusgebergte in te gaan wat fantastisch mooi en ruig is.
Als we op een pleintje in Bardat de auto neerzetten worden we meteen verwelkomt en moeten een glaasje thee komen drinken in het theehuis. We blijven hier overnachten,  de volgende morgen kopen we nog de nodige groenten en fruit, de man van gisteren komt nog zeggen waar we drinkwater kunnen tappen en zo rijden we weer door.
Als we door het plaatsje Kazanci rijden zien we dat er markt is, we lopen er even overheen en dan worden we aangesproken door een jonge man, die vraagt waar we vandaan komen, hij spreekt een beetje Engels. We moeten mee om thee te drinken en we komen er niet vanaf, 5 minuten maar zegt hij. Dus we gaan mee om in het huis van zijn vader en moeder op de veranda lekkere hapjes te eten en thee te drinken. We krijgen plat gebakken brood, bakt moeder zelf in de oven buiten, hier scheur je een stuk vanaf je doet er gehakt tussen en vouwt het dicht, met een vork hap je tomaat en komkommer, er is kaas, olijven, eieren, walnoten en thee. Heerlijk. De gastvrijheid hier is ongelooflijk, dat is de Turkse cultuur zegt Bayram.
Het is 13.00 uur voor we verder gaan, we komen tot 2000 meter hoogte, het lijkt een maanlandschap. Het Taurusgebergte heeft toppen van wel 3500 meter hoogte, en die komen bijna tot in zee terecht.
Er zijn veel appelboomgaarden, en dichter bij de kust rijden we de bananenplantages binnen.
Bij Anamur zoeken we de 400 weer op en rijden langs een mooie kustweg die naarmate we dichterbij Alanya komen steeds drukker en voller wordt. De hotels en resorts lijken hier uit de grond gestampt.
Toch vinden we een mooi plekje, wel goed zoeken en vragen, aan de rivier bij Dimcayi Hilal Piknik, restaurant. ( zie campercontact).

Zo en nu trekken we weer door langs de zuidkust en we zien wel wat er verder op ons pad komt,

dag familie, vrienden en reisgenoten, tot de volgende keer,  :-)