Scandinavië deel 5 - Noord Noorwegen

Hoi iedereen, we hebben weer heel wat beleefd en gezien, een heel verhaal geworden met veel foto's dat wordt genieten dus!  

13 juli 2017 donderdag. Het is al 20,30u als we van boord gaan en het eiland Langøya oprijden. Dit is het kleinste eilandje van de Vesterållen, Om de meeste kans te hebben op een middernachtzon gaan we langs de kust. Het is inmiddels droog en het wordt lichter. We staan prima maar dan wordt het bewolkt. We klimmen naar boven het bed in het is inmiddels 1.30u.

14 juli 2017 vrijdag. Regen en dat houdt de hele dag aan, Door de hoge ruige kust waren vroeger de plaatsjes langs de kust moeilijk te bereiken. Daar kwam verandering in toen kapitein Richard With in Stokmarknes ruim 100 jaar terug een stoomschip bouwde dat zowel in de zomer als in de winter kon doorvaren. Dit werd het eerste postschip (Hurtigruten) dat van Trondheim naar Hammerfest voer. Het was zo’n succes dat er nu 11 schepen varen vanuit Bergen naar Kirkenes. Wij brengen een bezoek aan het museum  Hurtigruten in Stokmarknes. Alle scheepsmodellen staan in vitrines, er is een diashow en film over de geschiedeins.  We gaan met de lift naar boven op de M/S Finnmarken, het schip uit 1956 dat na 37 jaar trouwe dienst nu als museum dienst doet. We hebben het gevoel dat we meevaren, ik wordt er zelfs duizelig van. We lopen door de smalle gangetjes en kijken in de piepkleine hutjes, sommige met een douche en toilet maar ook zonder dan kon je op de gang in douches en toiletten voor algemeen gebruik terecht. In de hutjes van het personeel zien we natuurlijk een half ontblote vrouw. Het haalt het natuurlijk niet bij een echte cruise op de Hurtigruten maar het was echt leuk. Weg 82 is een doorgaande weg naar Andenes, deze volgen we tot Risøyhamn om over te gaan op een wit weggetje die ons langs de Atlantische oceaan voert. Op een plek met prachtig uitzicht blijven we staan tussen schapen die ons in de gaten houden.  In Andenes boeken we een walvissafari we kunnen deze dag nog mee om 17.30u. We betalen en dan horen we dat we anderhalf uur eerder daar moeten zijn omdat er een bezoek aan het museum bij geboekt is. Het is ijzig koud en het regent maar oké, dik aangekleed UGg”s aan de voeten wij zijn er klaar voor. We staan met nog een 40-tal mensen te wachten en dan komt iemand ons zeggen dat het niet doorgaat vanwege het slechte weer! We boeken de ticket om naar de volgende dag want er is nog plaats op de boot van 16.00 uur.  We moeten ons melden om 1.45u, we wachten tot half 3, we gaan naar beneden de kelder in, vrij donker, dan worden er 3 groepen gemaakt, Noors, Engels en Duits. We verstaan er bijna niets van omdat 2 groepen in 1 ruimte verblijven waar de akoestiek ook niet geweldig is. De gids legt uit dat de zee zeer onstuimig is en dat we pillen meekrijgen, als je overgeeft niet met de wind mee, dat is niet fijn voor degene die achter of naast je staat, niet op je telefoon kijken maar naar de horizon. Enfin lekker bemoedigend dus. We starten met de tour door het “museum”, er hangen overal platen met Walvissen in alle soorten en maten, we krijgen uitleg over wat ze eten, een walvis van 14 meter lang en 40 ton  eet een inktvis die alleen in de diepte voorkomt die is 17meter lang en weegt een ton en gaat in 1 hap naar binnen, hoe ze spuiten, er gaat tonnen water naar binnen samen met plankton, water spugen ze er weer uit. Als we het goed hebben begrepen dan. Het is een armetierige uitstalling van bij elkaar geraapt zooitje. En dan is het zover, ik ben al niet zo op boten en zeker niet met een onstuimige zee, maar ja ik wil ook niet afhaken en we hebben al betaald dus hup we gaan. Maar weer moeten we weer wachten want de boot is weg, zoek dus, en ze hebben geen telefoon aan boord dus weten ze niet waar die is. (Zijn we in de middeleeuwen?) We staan echt perplex. Na een dik uur krijgen we te horen dat het niet doorgaat. Ondanks dat ik er tegenop zag toch een teleurstelling, we wilden dit echt heel graag en nu het weer, voor de verandering, zonnig is en een temperatuur van 14gr heeft zou het best wel eens mee kunnen vallen. Sta je dan tot 2x toe 3-dubbel gekleed, rugzak met handschoenen, mutsen en eten bij ons, balen! We boeken niet om, ze hadden geen plek meer voor de dag daarop en daarna konden ze eveneens niet zeggen of het door zou gaan want het weer is de komende dagen ook heel slecht. We krijgen het geld terug met aftrek van het museum, omgerekend  €25,00 We nemen een borrel om deze teleurstelling te verwerken. Het is zonnig  we lopen naar het eind van de pier en worden door volgels aangevallen, maar dat deerd ons niet want we zien, om 1.00 uur in de nacht,  de zon de zee aanraken en weer omhoog klimmen! Dit is, zei onze Zweedse buurman, de officiële midzomernachtzon. We zijn zo uitgelaten als 2 kleine kinderen wat is dit geweldig!

17 juli 2017 maandag. We staan vroeg op en nemen de veerboot van kw.voor 9 naar Senja, 1.40u varen, niets te doen op de boot, geen eten en drinken en het regent. We komen in Gryllefjord aan. Doen voor een vermogen aan boodschappen, het kan in 1 katoenen tasje, rendiervlees is behoorlijk aan de prijs en dat staat voor vanavond op het menu.  Senja is het 1 na grootste eiland van Noorwegen en meet 1500 vierkante kilometers. We rijden over de 86 maar buigen af naar een wit weggetje. We stoppen om Senjatrollet, een trollen museum te bezoeken. Een mooi rustig eiland met bomen van wel 500 jaar oud, en weinig toeristen. De smalle wegen vergen wel geduld van je, als we bijna een uur stilstaan voor een traktor die in de greppel ligt met 2 lekke banden en er door een takelwagen uit gehaald wordt. Ze staan erbij en kijken hoe ze dat moeten aanpakken, dan met man en macht meeduwen en sturen,  en weer terug en een andere aanpak, ach wat is tijd? We hebben alle verschillende landschappen al gezien en, omdat het voortdurend blijft regenen, rijden we in 1x naar de brug die dit eiland verbind met het vaste land om daar de E6 te gaan volgen. 

18 juli 2017 dinsdag. De E6 is een weg waar aan gewerkt wordt dus heel veel oponthoud. Wat doe je als het regent en je een gemiddelde haalt van 40km per uur? Ja Nederlanders en tunnels tellen. Over een weg van ruim 450km: 18 Nederlandse auto’s gezien (zullen er best wel meer geweest kunnen zijn) en 12 tunnels gehad! Het is eigenlijk een mooie weg die ons voert door het binnenland van de Laplandse toendra (Finmarksvidda). Deze vlakte is boomloos, moerassig  met wijdse uitzichten, wat verder zien we dwergberken en wordt het wat heuvelachtig begroeid met kreupelhout. We rijden op een hoogte van 300-500meter het is 8 graden en de Sami waar we stoppen om naar souvenirs te kijken, verteld ons dat dit niet normaal is al die regen en die kou. We slaan linksaf om de 94 te volgen naar Hammerfest. Over de Langste hangbrug van Noorwegen de Kvalsundbruy (743m) komen we op het eiland Kvaloya. We rijden de Noordelijkste stad ter wereld in, Hammerfest heeft veel plezier van de noordelijke golfstroom waardoor het ’t hele jaar door “relatief” warm blijft.  Zomers rond de 20gr en in de winter rond het vriespunt! De kou en regen reizen met ons mee en wij hebben niets aan die warme golfstroom. Maar als we opstaan de volgende dag is het droog. We lopen door het centrum zoeken de VVV op en lopen meteen een museumpje binnen. De IJsbeer is het gemeentewapen en kom je in het hele stadje tegen. Afdruk van de poot wijst je de wandelroute. We konden het niet laten en hebben een IJsbeertje gekocht. De haven blijft ook in de winter bijna altijd ijsvrij. Alhoewel er wel eens temperaturen zijn gemeten van min 51 en plus 32! Bizar. Er zijn wat winkels een muziektent er zijn moderne flats, dankzij het binnen varen van de Hurtigruten wordt het nog gezellig druk in de eetgelegenheden. We vertrekken in de middag en voeren Mehamn in, komen op de E6 kilometers lang tot de  T-splitsing waar we rechtsaf slaan, en ineens slaat de twijfel toe, krijg ik geen spijt dat ik niet naar de Nord Kapp wil? Pieter is er al eens geweest, we zijn er zo dichtbij maar 125km’s!  We keren en gaan over de E69. De Kaap is eigenlijk een eiland maar nu verbonden door de 7m lange Nord Kapp tunnel, tegenwoordig gratis. Als we de laatste tunnel uitkomen is het mistig en stormt het. Er staan wel 20 bussen, Veel Campers en auto’s maar ook fietsers die het gehaald hebben, wat een enorme bewondering heb ik voor die mensen het is echt zeer zwaar! Voor 540,00 kr (€ 60,00) staan we hier 24uur. Je kunt er ook ontbijten en dat kost 165,00 kr (€ 18,00) pp.  Tja Noorwegen is niet goedkoop! De storm blijft de hele nacht de camper gaat te keer maar we slapen prima. Gelukkig is het droog als we opstaan en we gaan nog maar eens naar de wereldbol, er is nu wat meer zicht. We zijn blij dat we het hebben gedaan het heeft toch iets magisch om daar te staan. We moeten dezelfde weg terug en zien nu bij de Saami-tenten een Saami met zijn rendier staan. Het is een echt toeristische attractie want als wij wegrijden komen er 2 bussen vol om daar te fotograferen en hopelijk iets kopen in hun souvenier-shop. Na 125 km’s zijn we weer op de E6 waar we gekeerd zijn die volgen we 80km om bij Ifjord de R888 op te gaan, deze weg loopt dwars over Nordkinnhalvøya naar de vissersdorpen Mehamn  en Gamvik. Dit is het einde van het Europese vaste land. Het is een verlaten gebied waar we door rijden naar die dorpen aan de Noordelijke ijszee. We zien tot een paar keer toe de rendieren oversteken, ze zijn in het landschap bijna niet te herkennen zo’n schutkleur hebben ze. Er zijn veel kleintjes bij. Een prachtige rode vos zien we oversteken en nog eens omkijken. Roofvogels in de lucht op zoek naar een prooi, het is niet helder maar wel droog. Het is zo ruig met grijze leisteen en keien dan weer met mos begroeide bergen de ijszeefjorden  waar de begroeiing niet echt weelderig is maar waanzinnig mooi en altijd wonen er in deze oneindigheid mensen.  In Gamvik rijden we zo ver we kunnen tot bij de vuurtoren, dit is echt het einde en we hebben goed zicht. ( N-71 05’ 33” ).Als we aan het ontbijt zitten komt er ineens een kudde rendieren tevoorschijn ze lopen langs de camper, als je uitstapt zijn ze weg!  Dichterbij kun je niet komen! Het is bewolkt maar droog we doen boodschappen in Mehamn en rijden de 100km lange R888 terug, deze koning Olavweg is pas in 1989 aangelegd. We vervolgen onze weg en komen weer op de E6 deze eindigt in Kirkenes deze weg  begint in Göteborg.  We zijn in de provincie Sør Varanger deze grenst 196km lang aan Rusland. We lopen ’s avond Kirkenes nog in maar van een uitgaansleven is geen sprake.  Nu we zo dicht aan de Russische grens zitten willen we er ook langsrijden, 60km heen en 60km terug, dus gaan we eerst naar de grens en dan volgen we de 886 tot aan het einde die in het plaatsje Grense Jacobselv aan het strand uitkomt.  Het kerkje werd in1869 gebouwd, Koning Oscar bezocht deze kapel in 1873 en wilde zijn naam met dit gebouw verbinden. Op het kerkhofje liggen mensen van verschillende culturen. Russische, Samische, Finse en Noren, een paar kruizen geven aan dat er ook nog Russisch Orthodoxe mensen begraven liggen maar de meesten zijn Luthers. Het strandje is gezellig druk ook hier gaan hele families met elkaar BBQ-en, en zwemmen. Ja echt waar in de Barendszzee. Dit doen ze kennelijk niet alleen in de zuidelijke landen.  Het is 14gr en bewolkt. Militairen bewaken de grensweg.  Weer terug in Kirkenes rijden we nu naar de 885, ook langs de Russische grens, en volgen die 103km, deze moeten we morgen ook weer terug, geen beste weg, door een prachtig natuurgebied en zien onze eerste Eland, een vrouwtje die hebben geen gewei! Dan nog 20km over een keien weggetje vol kuilen. We komen op een camperplek 50m van de Russische en Finse grens. We zijn alleen en zetten snel onze roaming uit want we zijn verbonden met een Russisch netwerk.  We gaan de 5km wandeling maken naar het drie landen punt, het is prachtig weer, zon en 17gr. Lopen over planken, tot de kuiten waden door het water, klimmen over keien maar uiteindelijk na 2 uur staan we daar. Onderweg kwam ons een militair zeggen wat we konden verwachten waar we op moesten letten, bv niet over de Russische grens gaan, het was zijn taak om de lopers te waarschuwen. Verder mochten we foto’s maken en hij wenste ons een fijne wandeling. Nou dat was het zeker maar ook behoorlijk pittig! We spreken een vrouw die geboren is in Pasvik, haar vader woont nog daar, zij vertelde dat er vroeger geen grenzen waren als er sneeuw lag dan kwamen ze allemaal bij elkaar om te skiën. Nu wordt het streng bewaakt en is er een hek zodat zelfs de dieren de grens niet over kunnen gaan!  We noteren onze naam in het boek en bladeren het door om te zien of er ook Nederlanders in staan, niets gevonden dus! Zijn wij de enige gekken????  De totaal 246 kilometers rijden waren het absoluut niet waard maar toch zijn we (achteraf) blij dat we het hebben gedaan! We gaan dezelfde weg weer terug en overnachten nog een keertje in Kirkenes. Eerst dit blog publiceren, kost wat tijd, maar in dit stadje is het gratis internet.  De zon schijnt het is lekker warm, rond de 20gr en we gaan verder. We sluiten Noorwegen af, een prachtig land ondanks de kou en regen hebben we hier een schitterende reis gemaakt. Wat we niet zijn tegen gekomen dat zijn de bloemen en monumentjes van ongevallen langs de weg, het verkeer is hier heel relaxed, niemand drijft je op of doet vervelend, ze hebben de tijd lijkt het wel. De bekeuringen zijn bizar hoog dus dat kan er ook wel mee te maken hebben. Daar bij mag je nooit harder dan 90km per uur. Er zijn bijna alleen maar 2 baanswegen. Kastelen hebben we ook niet gezien maar ook niet gemist! Lieve allemaal tot de volgende................J/P