Roemenië-Mamamures

Hallo medereizigers, wat leuk om jullie reacties te lezen, we doen wederom ons best om er iets van te maken en hopen dat jullie dit ook met plezier zullen lezen.                                                                                      

Bij de grens van Roemenië staan een aardig aantal auto's, er wordt streng gecontroleerd, lees, ze kijken streng,  werpen een blik op de paspoorten en je kunt door rijden. We kopen een elektronisch vignet voor een maand, 30,85 Ron is omgerekend € 7,00. Mamamures wordt ook wel het land van het hout genoemd. De bewoners van deze streek, de Moroseni, zijn al honderden jaren bekend om hun houtbewerking.

We rijden het stadje Satu Mara in en als stoppen voor een huis, komt er toevallig een VW busje aan en stopt voor ons, blijkt de bewoner te zijn, die begint in het Roemeens een gesprek met ons. Uiteindelijk zeggen we dat we een bankautomaat zoeken en hij stapt in zijn busje en rijd ons voor naar de bank, daarna wil hij dat we meegaan voor koffie. We weten (inmiddels 18,10 uur en hier in Roemenië zelfs een uur later) het met moeite af te kappen en gaan door de bergen in en stoppen in het plaatsje Sapanta. We zien kleden, wollen tapijten en traditionele kleding in stalletjes en over hekken hangen. Dit wordt door de plaatselijke vrouwen geweven en gemaakt. Het zoeken naar een plekje valt nog niet mee dus stoppen we om een camperplek in de GPS te tikken, komt er een vrouw naar ons toe en biedt een plek aan in haar tuin. We nemen het dankbaar aan. We installeren ons en dan brengt ze tomaten, paprika's, pruimen, pepers enz. uit haar moestuintje, heel lief. We gaan maar gauw het plaatsje in om een hamburger te eten iets anders is er niet te vinden. Ze staat ons al op te wachten met een zeer sterk drankje, Palinco gemaakt van Pruimen en druiven, ze neemt ons mee naar de schuur waar dit spul gestookt wordt. We krijgen een halve liter mee. Ze blijft praten en zit te genieten en wij maar woorden zoeken in het boekje Roemeens op reis, ook gebruiken we google translate en laten het haar horen, het is leuk, gezellig maar wel vermoeiend. De volgende morgen staat ze al klaar met de koffie. We moeten haar huis bekijken, de meubels en keuken die haar zoon maakt, deze zoon is een houtbewerker (hoe kan het anders?), we kunnen gewoon niet weg komen ook een tasje met foto's worden erbij gehaald. Een zeer gastvrije vrouw die ons nog een half litertje toestopt van het sterke spul.                                                                                                                                                                Het vrolijke kerkhof van deze plaats is een bezienswaardigheid de blauwe houten kruizen zijn beschreven met luchtige verzen over de dood, ook de man van onze gastvrouw ligt hier. Het is er erg druk en om het kerkhof op te komen moet je een kaartje kopen, ongeveer € 1,00.                                                                                                                                                                                                                                         

Door de bergen, langs de grens van Oekraïne, rijden we door Sighetu een vrij grote universiteitsstad, hier bezoeken we het Memorialul Victimelor Comunismului si al Rezistentei. In de tijd van het communisme was dit een van de gruwelijkste gevangenissen, in de 50 er jaren werden hier intellectuelen, priesters, journalisten en andere dissidenten vastgezet en gemarteld tot de dood erop volgde. Het is nu een museum en studiecentrum die is gewijd aan de geschiedenis van het verzet tegen het communisme.  Door de Maravallei rijden we naar het dorpje Desesti met een kerkje dat dateert uit 1770, wereld-erfgoedlijst. Het valt op door zijn hoge spitse toren en dubbele dak dat bijna tot de grond reikt. Het heeft ook een uitkijk platform wat belangrijk was in de tijd dat de Tartaren regelmatig invallen deden. In het dorpje Mara zien we een waterval en traditioneel geklede vrouwen het eten klaar maken. Het is alsof de tijd hier heeft stil gestaan, veel paard en wagens op de weg, mannen met de sijs in de hand het hooi aan het maaien waar dan weer hooischoven van worden gemaakt, het is een prachtig gezicht al die schoven die in land staan, wij vergelijken ze met Barbapapa's.  We zitten net aan een drankje op het plekje waar we willen overnachten als er 2 herders aan komen met koeien die ze door het riviertje naar de overkant drijven. Vanaf onze overnachtingsplek Suciu Sus rijden we richting het noorden over de bergpas Hudun naar Botiza. Een prachtig bosrijk gebied, waar we Beren op ons pad tegen zouden kunnen komen. De smalle weg is pas geasfalteerd. Als we in Sighetu komen gaan we verder over weg nr 18 gaan naar Barsana waar een recent gebouwd orthodox klooster is. Het complex bestaat volledig uit houten gebouwen in traditionele stijl. Het kerkje met de toren van 65m is het hoogste houten gebouw van Europa. Het is snikheet dus gauw de auto in met airco om verder naar Bistra te gaan, hier willen we het treintje vinden die ons door de bergen helemaal tot aan de Oekraïense grens zou brengen. Helaas is het stationnetje nu een woonhuis en is er van het spoor weinig meer over.                                 

Via het mijnstadje  Borsa en het natuurpark Rodna, ook een skigebied, stijgt de weg nog verder tot zo'n 1500 m en rijden we over de Prislopas waar we een kerkje zien met 7 torens.

De weg is zo vreselijk slecht met soms wel gaten van 1m bij 1 m en wel 50cm diep. Langs een riviertje in het dorpje Carlibaba strijken we neer voor de overnachting. Binnen de kortste keren staan er een aantal kids om ons heen en kletsen de oren van ons hoofd, Pieter gaat het gesprek met ze aan met het boekje in zijn hand. Uiteindelijk geven we ze een traktatie in de vorm van een cakeje en sturen we ze weg. Het is zo heerlijk landelijk, de koeien en paarden lopen gewoon langs ons heen.                                                                                                                                                                                                                                  Over de 17b gaan we de oostelijke Karpaten in- Transsylvanië, we komen wel leuke foto momenten tegen, zoals een loophangbrug, de kruizen zoals we ze hier overal tegenkomen, begraafplaatsen staan pal langs de weg, paard en wagens met hele gezinnen boven op het hooi, allemaal hebben ze mee gewerkt op het land. We volgen de rivier Bistrita. Via Bicaz gaan we door een spectaculaire kloof naar Locu Rosu. (Rode meer). Dit meer kreeg deze naam in de 19e eeuw toen een aardverschuiving het water lichtroze kleurde. De boomstammen die afbraken door dit natuurgeweld steken nog boven het water uit. De roze kleur is inmiddels wel verdwenen! Het is een toeristische trekpleister met de bekende stalletjes waar je van alles kunt kopen.

Door een  prachtig bosrijk natuurgebied gaan we  richting Priad, al meer dan 2000 jaar wordt hier zout gewonnen en dit dorpje heeft 1 van de grootste ondergrondse zoutmijnen van de regio. We rijden verder naar Sovata waar het behoorlijk druk is, hier komen veel toeristen uit Roemenië om in het Berenmeer te geniet en, dit meer heeft een enorm zoutgehalte dat het de hitte van de zon vasthoudt zodat de onderlaag veel warmer is dan de bovenlaag van het water. Op een diepte van 1,5 m kan het zomaar 20gr zijn. Het is ons te druk dus we toeren verder en komen door wat lelijke plaatsen uiteindelijk in Sighisoara waar wij op de eenvoudige stadscamping gaan staan om meteen onze badkleding aan te trekken en een plons in het zwembad te nemen. Bij een temperatuur van al dagen 35gr hebben we dit wel verdiend! Dit stadje ligt boven op een heuvel en is een van de mooiste stadjes met een prachtige citadel. De 13e eeuwse burcht werd na een verwoestende aanval van de Tartaren in 1241-1242 aangelegd. Nu zijn er hotels, restaurants, cafés, herbergen, kerken een school en museums. De Saksen waren hier al in de 12e eeuw maar door een brand die de stad verwoeste zijn de meeste huizen binnen deze citadelpoorten aan het eind van de 17e eeuw gebouwd. De 64m hoge Turnul cu Ceas (klokkentoren) dateert van de 14e eeuw. Elk uur begint het carillon te spelen en verschijnen er houten figuren op de wijzerplaat. Er is veel te zien en het is er heel gezellig met al die leuke terrassen die vaak verscholen liggen achter druivenranken. De benedenstad is modern en ligt rond de oude stadspoorten. Het was een hele klim naar boven en als je denkt boven te zijn is er een overdekte trap van meer dan 200 treden naar een kerkje en begraafplaats. Een biertje is meer dan welkom!

Tot de volgende keer weer,