Marokko deel 1

Goede morgen lieve familie, vrienden, en medereizigers, het werd weer eens tijd dat we een reisje gingen maken. Denk niet dat we niets hebben ondernomen want dat is natuurlijk niet zo. December zijn we vertrokken en zoals elk jaar hebben we een leuke reis door Frankrijk en Spanje gemaakt om in Altea een stop van 2 maanden te maken. Daar hebben we ook weer het nodige gedaan en ondernomen.  

23-02-2018 Altea/Albir

Het appartement is verhuurd en mijn hulp en ik hebben het netjes achter gelaten dus niets staat ons in de weg om te gaan. We zetten de camper in de straat waar Jacq en Bert wonen.  Trakteren op een etentje ter ere van de verjaardag van Pieter en overnachten hier. De volgende morgen lopen we met hen naar de Franse bakker om met een lekker ontbijt de dag te beginnen. Dan wandelen we nog even over de boulevard en nemen afscheid.

24-02-2018 -  Zaterdag - Km stand: 271994.

De tank gooien we vol in Benidorm dat moeten we redden tot Algeciras, er is ons aangeraden met een lege tank in Marokko aan te komen want daar kost de diesel onder de euro. De eerste camperplek is in Torrox, Costa de Oro, een mooie boulevard waar we even een wandeling gaan maken en een wijntje drinken op Pieters verjaardag. Het is een erg drukke plek er staan zeker 100 campers en sommigen staan zo breed uit en hebben dan ook nog eens een auto of motor bij zich waar ze een plek voor op eisen.

25-02-2018 - Zondag - Torrox

Over de A7 komen we in Algeciras aan en nemen afslag 208, rijden over de brug en bij de 2e rotonde de eerste rechtsaf en dan de eerste straat links. Daar zit Carlos en daar kopen we op aanraden van diverse solo’s een ticket. Ook wisselen we € 200,00 om naar dirham’s. Terug de A7 op en Tanger Norte aanhouden. We zijn de eerste en gaan lunchen. Er zijn 4 vertrektijden wij hebben voor 17.30 uur gekozen. De tijd verstrijkt en om 18.15 komt er iemand onze paspoorten en autopapieren ophalen die we na 20 minuten terug krijgen. Dan 15 minuten later worden we doorgelaten maar eerst worden de paspoorten gecontroleerd. Op de boot moeten we naar de paspoortcontrole en krijgen we 2 stempels in de paspoorten. We lopen een rondje en kopen bij de Taxfree een Sobarano, het is een klein winkeltje en er is niet veel te koop alleen sigaretten, parfums en wat sterke drank. Omdat we inmiddels trek hebben gekregen nemen we een frietje, ik durf geen vlees of vis te nemen. Bij de receptie staat een kaart waarop het aantal mensen staat die ingecheckt hebben dat zijn er 84 en we hebben een crew van 68 personen. Er zijn heel veel vrachtauto’s die er allemaal achteruit opgereden  zijn die staan zo strak dat de spiegels elkaar raken. Na anderhalf uur zijn we in Tanger Med. Deze haven ligt zo’n 40 km van Tanger af.   We worden een kant op gewezen die we dan ook maar gaan volgen. Bij de douane gekomen geven we de paspoorten we moeten even verderop gaan staan. Het papier van de auto invoeren wordt afgenomen en vervolgens horen we niets meer.  Het is zielig als we de vol beladen personen auto’s  zien die leeg gehaald moeten worden. Wij staan zo lang te wachten dat we ook weer zien hoe de mannen de auto’s weer in moeten laden wat eigenlijk niet lukt, met handen en voeten worden de spullen er weer ingestampt.  Als Pieter uiteindelijk gaat vragen of er problemen zijn zegt de man dat we terug moeten naar? We begrijpen er niets van en vragen onderweg regelmatig aan de mannen die er staan waar we moeten zijn. Ook zij snappen er niet veel van, de taal barrière is daar zeker debet aan. Wij spreken geen woord Frans en zij geen Engels. Maar we komen op de plek waar we moeten zijn “Car Maritiem”. De plek waar we van de boot af zijn gekomen, het is al laat  en er is niemand aanwezig dus P loopt het hele gebouw door en vindt eindelijk iemand die hem wel wil helpen helaas spreekt de man alleen maar Frans maar hij weet iemand die wel Engels spreekt dus ook weer wachten tot de mevrouw komt. Deze snapt er niets van want het staat toch goed in de paspoorten? Ga maar terug zegt ze het is in orde zo. Pieter weigert weg te gaan en tenslotte gaat er een man met de paspoorten een kantoortje in, wat die heeft gedaan weten we niet want we zien geen verandering in de paspoorten. We rijden het hele eind weer terug naar de controle. Daar moeten we wachten op de man die de papieren heeft ingenomen, een 20 min later komt die aanlopen en geeft het ongeïnteresseerd terug zonder commentaar en zonder in de paspoorten te kijken. Lijkt op toch wel een beetje pesten! Dan nog  de grenscontrole door en we staan in Marokko. Wie zei dat het makkelijk was? We overnachten met nog wat campers,  auto’s en vrachtauto’s in de haven. Het is inmiddels 00,30uur  Nederlandse tijd en 23.30 uur Marokkaanse tijd. Er rijd veel politie langs dus we zullen er wel veilig staan. We nemen een lekkere borrel met kaas en worst en kunnen even later wel lachen om dit avontuur.  Gereden km’s - 743 km. Altea-Algeciras

26-02-2018 - Maandag - Haven Tanger-Med

Ondanks de drukte op deze parkeerplaats hebben we heerlijk geslapen. We maken ons klaar voor de tocht over de N 16. De zon schijnt en het is 19 gr. We tanken idd voor nog geen euro de liter, als er geen druppel meer uit de slang komt moeten we de volgende nemen en zo komt onze tank toch vol te zitten. Creditcard doen ze niet aan alleen cash. We rijden langs de Middellandse zee kust alleen zien we daar niet zo heel veel van omdat we door het RIF gebergte rijden wat niet alleen uit bergen bestaat maar ook vlaktes waar we landbouw en veeteelt  zien. Het is een vruchtbaar gebied. De ooievaars vliegen af en aan en zitten op hun nesten hoog in de lucht. Het is een groot gebied in het Noorden van Marokko. De oorspronkelijke bewoners zijn Riffijnen deze wonen hier al duizenden jaren en spreken Riffijns. Jaren zijn ze onafhankelijk geweest. Sinds 1926 is de republiek opgeheven door toedoen van de Frans-Spaanse invasie die gebruik maakten van mosterdgas en waarbij duizenden mannen, vrouwen en kinderen  omkwamen. De gevolgen zijn nog altijd te zien, van alle Marokkaanse kankerpatiënten komt ruim 60% uit dit gebied. In het stadje M’diq zetten we de camper op een parking en lopen de straatjes door we kopen een kaartje voor Internet van Tele Maroc, 10 gb voor 130 Dirham (ongeveer € 13,00) we kunnen er 2 maanden mee doen. We gaan Pieter zijn tablet als hotspot gebruiken. Op alle straatjes liggen wel spullen om te verkopen, kleding, fruit en groenten, kippen, vlees hangt gewoon buiten, de vis ligt erg droog in de bakken, brood open en bloot, tja het is erg levendig en de mensen zijn best vriendelijk ze lachen, beginnen een praatje en proberen ons van alles aan te smeren. Als we over de loopbrug de weg oversteken krijgen we toch een lucht in onze neus! Er liggen gewoon menselijke uitwerpselen en zeik, gadver wat een stank zeg.  Kleine kinderen blijven ons achtervolgen met papieren zakdoekjes die ze verkopen. We gaan weer verder over de  N16.  We komen door dorpjes waar het leven zich buiten afspeelt ook al begint het te regenen. Mannen en kinderen op ezels, vrouwen met een berg hout, gasfles of kind op hun rug. Kinderen die ons toe juichen, we komen nu al van alles tegen ook de bedelaars die voor de auto gaan staan en geld vragen. De armoede is duidelijk, mannen hangen wat rond. We zien veel geiten, schapen en koeien.  In het kleine vissersplaatsje El-Jebha worden we door een man begeleidt naar een parkeerplaats, gewoon tussen andere auto’s in, we geven hem 20 dinar (2,eu). De rest van de tijd blijft hij maar om ons heen draaien vraagt om bier of whiskey, maar past heel goed op de camper als we even door het plaatsje lopen.In de dorpjes is meestal maar 1 straat van asfalt de rest is onverhard. Het heeft vanaf een uurtje of 3 behoorlijk geregend en dan veranderen de zijstraatjes dus in een modderpoel. We lopen de haven in en worden aangesproken door een jongen die zijn vader in Amsterdam heeft gewoond op het Mercatoplein, hij spreekt een paar woorden Nederlands. Hij is een visser en zijn collega vissers vinden het wel stoer. Gereden km’s-216 

27-02-2018 - Dinsdag - El Jebha

Er komt een man aan de auto en zegt in duidelijk Nederlands, goede morgen, hij zegt dat hij illegaal in Nederland heeft gewerkt in de Lier in de kassen, paprika’s, tomaten, komkommers enz. Bijna geen tand in de mond,  spreekt vloeiend Nederlands krijgt geen uitkering en is het land uitgezet. De zon schijnt 14gr. We wandelen en maken wat foto’s kopen fruit en brood en komen op de schapen en geiten markt.  Een drukte is het hier kleine lammetjes die aan elkaar gebonden zijn, een ezel die nieuwe hoefijzers krijgt ook kunnen we een rondje maken op de ezel. We gaan de N16 weer op tot Al Hoceima daar gaan we de N 2 een stukje op om linksaf te slaan op de 610, een slingerend geel weggetje vol gaten en stukken weggeslagen wegdek door de bergen een steeds ruiger wordend gebied, deze veranderd in 511 en zo komen we weer terug op de N 2. Als we op een plek staan voor een boterham stopt er een auto en vraagt de man of alles oké is!  We hebben geen pech dus hij rijd weer  verder. Heel attent!Het lijkt Albanië wel zoveel Mercedessen er rijden. In het plaatsje El Aroui vinden we een plekje voor een overnachting. Dichtbij een benzinestation, een winkeltje. Hotel en een gebedshuisje.  Meteen als we staan komt er een man op ons af, uit Rotterdam dit keer, is hier met vakantie en vindt het leuk om een praatje te maken. Als Pieter nog een rondje gaat maken komt hij weer iemand tegen voor een praatje, we wisten wel dat 70% van de Marokkanen die in Nederland en België werken oorspronkelijk hier vandaan komen. Sommigen zijn hier op vakantie. Dus zo gek is het niet dat ze graag even een praatje met ons maken. Gereden km’s-226 

28-02-2018 - Woensdag - Al Aaroui

De zon schijnt het is 14 gr we vertrekken om 10.00 uur, we gooien de tank vol en gaan verder op de N2 onderweg maken we een uitstapje naar de 607 een wit weggetje, hier moeten we de druipsteengrotten vinden. Als we een bord zien stoppen we en betalen 3 Dirham, lopen wat rond kunnen de grot niet in, gesloten, zien moederhond met een aantal kleintjes, goed gevoed, geven de bewaker ons brood voor de beesten waar hij heel blij mee is en wat snoep. Even verderop komen we bij de grotte du Chameau, we betalen 5 Dirham = 50 ct maar de grot is gesloten.  Het is een geliefde picknickplaats voor de Marokkanen. Uit een grot komt een waterval die een soort van zwembad vult waar de plaatselijke jongens zwemmen, de meisjes en vrouwen staan erbij te kijken. Wij besluiten om hier te lunchen maar hebben wel soep maar geen brood, als Pieter gaat vragen of er ergens brood te koop is krijgen we een lekker geroosterd brood van hem. De bergen zijn woest aantrekkelijk de valleien groen er zijn veel citrus plantages, het ziet er vruchtbaar uit. We komen weer terug op de N2 en rijden door Berkane, de hoofdstad van de provincie Berkane. Saidia is een prachtige badplaats aan de grens van Algerijen, de bezienswaardigheid is het zandstrand, er staan moderne huizen, te koop voor 380,000 Dirham, veel Marokkaanse Nederlanders hebben hier hun vakantiewoning en overal hangt hier een foto van de koning.  

Echte camperplaatsen of campings zijn er niet, we rijden ri  Cap de l’Eau, op de weg loopt een man die, ineens als we dichtbij zijn, op de auto afkomt en zijn met water gevulde tank van 10 ltr naar ons gooit! Gekken heb je overal maar we schokken ons rot dachten dat hij onder de auto wilde lopen.  We komen in het kleine plaatsje Ras El-Ma op een parkeerplaats de man vraagt 50 Dirham dat geven we hem en lopen de markt over bekijken de winkeltjes en staan veilig want de man let op ons, dat weten we zeker want natuurlijk kwam er weer een man (uit Eindhoven) aan de auto pakte enthousiast Pieter met 2 handen vast en was zo blij ons te zien. We konden beter een stukje verder gaan staan want daar waren militairen, toen we zeiden al betaald te hebben, riep hij de bewaker gaf een hand , sprak met hem,  en zei het is veilig hier hij let op jullie. Dan pakt hij met 2 handen Pieter zijn hoofd vast, ik dacht echt "hij gaat hem kussen"  gelukkig niet dus. Na 2 uur kwam de bewaker kloppen, wilde soep of eten hebben of hij wilde dat we in het restaurant kwamen eten, we begrepen er niet veel van.  Voorlopig gaan we niet uit eten want mijn rondreis naar Marokko van een paar jaar terug vergeet ik nooit meer. Van de 15 dagen 12 ziek geweest, en meteen de eerste dag al.  We koken liever zelf, gelukkig tot nu toe geen problemen. Gereden km’s-187

01-03-2018 - Donderdag - Ras el Ma

Het heeft hard geregend vannacht. De storm is toegenomen geen zon temp 19gr. In Oujda weten we dat er een supermarkt is alleen vinden wij hem niet, een hele aardige man rijd voor ons om de weg te wijzen. Als we voor een stoplicht moeten wachten staat er een man midden tussen de rij wachtende auto’s te bidden, wanneer het licht op groen springt knielt hij en blijft tussen de rij auto’s geknield liggen, weer zo’n vreemde vogel! Het is levensgevaarlijk waarschijnlijk denkt hij dat Allah hem wel zal beschermen.   Aangekomen bij Super Marche Marjana, spreek uit Marsjanne. Hartstikke leuk hoor op de markt de boodschappen doen en in de kleine winkeltjes maar we gaan toch liever voor vlees naar deze grote supermarkt. We slaan een partij water in die Pieter meteen in de watertank gooit een jongen helpt hem goed. Uiteraard belonen we hem daarvoor, de lege 5 ltr flessen neemt hij ook mee. Als we door het stadje Jerada rijden zien we veel politie er is een demonstratie van de ex-mijnwerkers. Er schijnt hier al dagenlang gedemonstreerd te worden tegen de slechte leefomstandigheden. De steenkolenmijnen zijn sinds 2000 gesloten, sindsdien is de stad met 40.000 inwoners verpauperd. Veel inwoners zoeken nog steeds illegaal naar kolen. De regering is het met de vakbonden eens en kondigen maatregelen aan. Misschien zijn er nog mijnen die open kunnen of kan er werk gevonden worden in de landbouw of toerisme. Zoals het nu gaat kan het niet een paar weken terug zijn er nog 2 broers dodelijk verongelukt in een mijn nadat ze in een waterput terecht waren gekomen in hun zoektocht naar steenkool. Volgens een woordvoerder werken er nog zo’n 3000 mannen in de mijnen wat zeer gevaarlijk is, je zakt aan een touw naar beneden een paar mannen houden het touw boven vast, dan kom je in gangetjes van zo’n 40 tot 80 cm smal. Je moet op je rug het steenkool boven je eruit proberen te hakken. Je verdiend daar zo’n zes a zeven euro per dag mee! Er is geen ander werk daarom blijven ze dit doen. Daarbij hebben ze allemaal longziektes opgelopen. Hoe triest is dit?  Het is bizar te zien dat we van een prachtige groene vallei ineens in de desolate steppen terecht komen.  Over een zeer slecht binnendoor weggetje rijden we naar de 606. In de oase Ain Bni Mathar vinden we een mooie plek voor de overnachting bij een gebedshuisje, frans toilet en stromend water uit een bron goed genoeg om wasgoed  in te zetten. De jongen die het beheerd heet ons welkom spreekt een paar woordjes Engels maar we begrijpen elkaar prima. Gereden km’s-217.

02-03-2018 - Vrijdag - Ain Bni Mathar

Blaten van de schapen maakt ons wakker het is half 8, de herder is al vroeg op pad. De jongen is blij verrast als we hem geld en koekjes geven als dank voor de gastvrijheid. We rijden nog steeds door de steppen (weg N17) en zitten in een echte zandstorm van rood heel fijn zand. 

We horen een klap en zien dat het dakluik open is gesprongen, professioneel maken we een verbinding zodat we het niet kwijt kunnen raken! De Orient L’ oriental Dessert Express loopt evenwijdig met deze rechte goed geasfalteerde weg, we hebben geen trein gezien alhoewel we uren over deze weg hebben gereden waar geloof het of niet ook nog verkeersborden staan zelfs 1 met 70mtr afstand houden, terwijl er amper verkeer is! Honderden km’s lang met een enkele keer een paar huizen, Berber tenten die niet van het landschap te onderscheiden zijn, of een stadje, waar een monteur op straat een motor van een bus aan het repareren is soms een eenzame man die staat te wachten tot de bus langs komt. Toch heeft het een bepaalde schoonheid die eindeloze vlaktes. Ook zien we eindeloos lange omheiningen waarachter nieuwe plantages aangelegd moeten worden, een initiatief van de koning om ook dit gebied tot ontwikkeling te brengen. We zien dan ook toegangspoorten met niets daarachter en soms ook met een huisje en een tuin van palmen.  Onderweg proberen we te tanken maar bij de eerste is geen brandstof bij de volgende wel, we gooien hem vol maar kunnen alleen cash betalen. We moeten er  rekening mee gaan houden dat we genoeg in de portemonnaie hebben!  Bij Bouafra de N17 nog 107 km volgen om in Figuig te komen.  Vandaag 3 keer politie controle gehad waarvan we 2x onze paspoorten moesten laten zien, daar maakten ze een foto van. Dagelijks komen we wel 7x  of meer controle’s tegen maar elke keer zwaaiden ze dat we door konden rijden. Deze zelfde weg gaan we ook terug over een paar dagen maar eerst gaan we kamperen bij het Figuig-hotel waar ook een kleine camping is.  Een oase aan de grens van Algerije, maar oversteken kunnen we niet want de grens is gesloten. We spoelen de was uit en hangen hem op, nemen een douche en zitten tot een uurtje of 20.00 buiten.  We blijven hier een paar dagen lekker fietsen het is een rustig stadje dus dat zal geen probleem zijn!

Gereden km’s-306

Ons volgende blog beginnen we met onze belevenissen op de fiets in de hoofdstad Figuig. Tot de volgende, liefs J/P